دبستانی ها
وبلاگی برای دانش آموزان دوره ی دوم دبستان
دبستانی ها
وبلاگی برای دانش آموزان دوره ی دوم دبستانسوره ۹: التوبة - جزء ۱۰ - ترجمه انصاریان
بَرَاءَةٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى الَّذِینَ عَاهَدْتُمْ مِنَ الْمُشْرِکِینَ
﴿۱﴾
این [اعلامِ] بیزاری و لغو پیمان از سوی خدا و پیامبرش به کسانی از مشرکان است که با آنان پیمان بسته اید. (۱)
فَسِیحُوا فِی الْأَرْضِ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ وَاعْلَمُوا أَنَّکُمْ
غَیْرُ مُعْجِزِی اللَّهِ وَأَنَّ اللَّهَ مُخْزِی الْکَافِرِینَ
﴿۲﴾
بنابراین، چهار ماه حرام را [در کمال آزادی و امنیت] در زمین گردش کنید و
بدانید که شما عاجز کننده خدا نیستید [تا بتوانید از دسترس قدرت او بیرون
روید] و خدا خوار کننده کافران است. (۲)
وَأَذَانٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى النَّاسِ یَوْمَ الْحَجِّ
الْأَکْبَرِ أَنَّ اللَّهَ بَرِیءٌ مِنَ الْمُشْرِکِینَ وَرَسُولُهُ فَإِنْ
تُبْتُمْ فَهُوَ خَیْرٌ لَکُمْ وَإِنْ تَوَلَّیْتُمْ فَاعْلَمُوا
أَنَّکُمْ غَیْرُ مُعْجِزِی اللَّهِ وَبَشِّرِ الَّذِینَ کَفَرُوا
بِعَذَابٍ أَلِیمٍ
﴿۳﴾
و این اعلامی است از سوی خدا و پیامبرش به همه مردم در روز حج اکبر که:
یقیناً خدا و پیامبرش از مشرکان بیزارند [و هیچ تعهدی نسبت به آنان
ندارند]؛ پس [ای مشرکان!] اگر [از پیمان شکنی و خیانت] توبه کنید [و مسلمان
شوید] برای شما بهتر است و اگر روی [از وفای به پیمان و اسلام] بگردانید،
بدانید که شما عاجز کننده خدا نیستید [تا بتوانید از دسترس قدرت او بیرون
روید]؛ و کسانی را که کفر ورزیدند، به عذابی دردناک مژده ده. (۳)
إِلَّا الَّذِینَ عَاهَدْتُمْ مِنَ الْمُشْرِکِینَ ثُمَّ لَمْ
یَنْقُصُوکُمْ شَیْئًا وَلَمْ یُظَاهِرُوا عَلَیْکُمْ أَحَدًا فَأَتِمُّوا
إِلَیْهِمْ عَهْدَهُمْ إِلَى مُدَّتِهِمْ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ
الْمُتَّقِینَ
﴿۴﴾
مگر کسانی از مشرکان که با آنان پیمان بستید، سپس چیزی [از شرایط پیمان
را] نسبت به شما نکاستند و احدی [از دشمنان را] بر ضد شما یاری نکردند، پس
به پیمانشان تا پایان مدتشان وفادار باشید؛ زیرا خدا پرهیزکاران را دوست
دارد. (۴)
فَإِذَا انْسَلَخَ الْأَشْهُرُ الْحُرُمُ فَاقْتُلُوا الْمُشْرِکِینَ
حَیْثُ وَجَدْتُمُوهُمْ وَخُذُوهُمْ وَاحْصُرُوهُمْ وَاقْعُدُوا لَهُمْ
کُلَّ مَرْصَدٍ فَإِنْ تَابُوا وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّکَاةَ
فَخَلُّوا سَبِیلَهُمْ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ
﴿۵﴾
پس هنگامی که ماه های حرام سپری شود، مشرکان را هر جا یافتید، بکشید و
به اسیری بگیرید و محاصره کنید و در هر کمین گاهی به کمین آنان بنشینید؛
ولی اگر توبه کردند و نماز را بر پا داشتند و زکات پرداختند، پس آزادشان
گذارید؛ زیرا خدا بسیار آمرزنده و مهربان است. (۵)
وَإِنْ أَحَدٌ مِنَ الْمُشْرِکِینَ اسْتَجَارَکَ فَأَجِرْهُ حَتَّى
یَسْمَعَ کَلَامَ اللَّهِ ثُمَّ أَبْلِغْهُ مَأْمَنَهُ ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ
قَوْمٌ لَا یَعْلَمُونَ
﴿۶﴾
و اگر یکی از مشرکان از تو پناه خواست، پس پناهش بده تا سخن خدا را
بشنود، آن گاه او را به جایگاه امنش برسان؛ این به سبب آن است که آنان
گروهی هستند که [حقایق را] نمی دانند [باشد که در پناه تو و شنیدن سخن حق
مسلمان شوند.] (۶)
کَیْفَ یَکُونُ لِلْمُشْرِکِینَ عَهْدٌ عِنْدَ اللَّهِ وَعِنْدَ
رَسُولِهِ إِلَّا الَّذِینَ عَاهَدْتُمْ عِنْدَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ
فَمَا اسْتَقَامُوا لَکُمْ فَاسْتَقِیمُوا لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ
الْمُتَّقِینَ
﴿۷﴾
چگونه مشرکان را نزد خدا و پیامبرش پیمانی [استوار] تواند بود [در صورتی
که همواره پیمان شکنی می کنند] مگر کسانی که با آنان در کنار مسجد الحرام
پیمان بسته اید، پس تا زمانی که [به پیمانشان] با شما پایداری کنند، شما هم
به پیمانتان با آنان پایداری کنید؛ زیرا خدا پرهیزکاران را دوست دارد. (۷)
کَیْفَ وَإِنْ یَظْهَرُوا عَلَیْکُمْ لَا یَرْقُبُوا فِیکُمْ إِلًّا
وَلَا ذِمَّةً یُرْضُونَکُمْ بِأَفْوَاهِهِمْ وَتَأْبَى قُلُوبُهُمْ
وَأَکْثَرُهُمْ فَاسِقُونَ
﴿۸﴾
چگونه [مشرکان بر پیمان خود پای بندند؟] و در صورتی که اگر بر شما چیره
شوند، نه [پیوندِ] خویشاوندی را در حقّ شما رعایت می کنند، نه پیمانی را!!
شما را با زبانشان خشنود می کنند، ولی دل هایشان [از خشنود کردن شما]
امتناع دارد و بیشترشان فاسقند. (۸)
اشْتَرَوْا بِآیَاتِ اللَّهِ ثَمَنًا قَلِیلًا فَصَدُّوا عَنْ سَبِیلِهِ إِنَّهُمْ سَاءَ مَا کَانُوا یَعْمَلُونَ
﴿۹﴾
آیات خدا را در برابر بهایی اندک فروختند و مردم را از راه خدا بازداشتند؛ راستی چه بد است آنچه را همواره انجام می دادند. (۹)
لَا یَرْقُبُونَ فِی مُؤْمِنٍ إِلًّا وَلَا ذِمَّةً وَأُولَئِکَ هُمُ الْمُعْتَدُونَ
﴿۱۰﴾
در حقّ هیچ مؤمنی رعایتِ [پیوندِ] خویشاوندی و پیمانی را نمی کنند؛ و آنان همان تجاوز کارانند. (۱۰)
فَإِنْ تَابُوا وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّکَاةَ
فَإِخْوَانُکُمْ فِی الدِّینِ وَنُفَصِّلُ الْآیَاتِ لِقَوْمٍ یَعْلَمُونَ
﴿۱۱﴾
پس اگر [از پیمان شکنی، قطع رحم، کفر و شرک] توبه کنند و نماز را بر پا
دارند و زکات بپردازند، برادران دینی شمایند؛ و ما آیات خود را برای گروهی
که [واقعیات را] می دانند، به صورت های گوناگون بیان می کنیم. (۱۱)
وَإِنْ نَکَثُوا أَیْمَانَهُمْ مِنْ بَعْدِ عَهْدِهِمْ وَطَعَنُوا فِی
دِینِکُمْ فَقَاتِلُوا أَئِمَّةَ الْکُفْرِ إِنَّهُمْ لَا أَیْمَانَ لَهُمْ
لَعَلَّهُمْ یَنْتَهُونَ
﴿۱۲﴾
و اگر پیمان هایشان را پس از تعهدشان شکستند و در دین شما زبان به طعنه و
عیب جویی گشودند، در این صورت با پیشوایان کفر بجنگید که آنان را [نسبت به
پیمان هایشان] هیچ تعهدی نیست، باشد که [از طعنه زدن و پیمان شکنی]
بازایستند. (۱۲)
أَلَا تُقَاتِلُونَ قَوْمًا نَکَثُوا أَیْمَانَهُمْ وَهَمُّوا
بِإِخْرَاجِ الرَّسُولِ وَهُمْ بَدَءُوکُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ
أَتَخْشَوْنَهُمْ فَاللَّهُ أَحَقُّ أَنْ تَخْشَوْهُ إِنْ کُنْتُمْ
مُؤْمِنِینَ
﴿۱۳﴾
چرا و برای چه نمی جنگید؟ آن هم با گروهی که پیمان های خود را شکستند، و
عزمشان را بر بیرون کردن پیامبر از وطنش جزم کردند و هم آنان بودند که
نخستین بار با شما جنگیدند، آیا از آنان می ترسید؟! در صورتی که اگر مؤمن
هستید، خدا سزاوارتر است که از او بترسید. (۱۳)
قَاتِلُوهُمْ یُعَذِّبْهُمُ اللَّهُ بِأَیْدِیکُمْ وَیُخْزِهِمْ وَیَنْصُرْکُمْ عَلَیْهِمْ وَیَشْفِ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنِینَ
﴿۱۴﴾
با آنان بجنگید تا خدا آنان را به دست شما عذاب کند و رسوایشان نماید و
شما را بر آنان پیروزی دهد و سینه های [پر سوز و غم] مردم مؤمن را شفا
بخشد. (۱۴)
وَیُذْهِبْ غَیْظَ قُلُوبِهِمْ وَیَتُوبُ اللَّهُ عَلَى مَنْ یَشَاءُ وَاللَّهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ
﴿۱۵﴾
و خشم دل هایشان را از میان ببرد؛ و خدا توبه هر کس را بخواهد می پذیرد؛ و خدا دانا و حکیم است. (۱۵)
أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تُتْرَکُوا وَلَمَّا یَعْلَمِ اللَّهُ الَّذِینَ
جَاهَدُوا مِنْکُمْ وَلَمْ یَتَّخِذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلَا رَسُولِهِ
وَلَا الْمُؤْمِنِینَ وَلِیجَةً وَاللَّهُ خَبِیرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ
﴿۱۶﴾
آیا گمان کرده اید که شما را به خود واگذارند [و به بوته آزمایش
نیازمایند] در حالی که هنوز کسانی از شما را که جهاد کردند و غیر خدا و
پیامبرش و مؤمنان را محرم اسرار خود نگرفتند، از دیگران معلوم و مشخص نکرده
است [یقیناً باید آزمایش شوید تا مؤمن از غیر مؤمن معلوم و مشخص شود]؛ و
خدا به آنچه انجام می دهید، آگاه است. (۱۶)
مَا کَانَ لِلْمُشْرِکِینَ أَنْ یَعْمُرُوا مَسَاجِدَ اللَّهِ
شَاهِدِینَ عَلَى أَنْفُسِهِمْ بِالْکُفْرِ أُولَئِکَ حَبِطَتْ
أَعْمَالُهُمْ وَفِی النَّارِ هُمْ خَالِدُونَ
﴿۱۷﴾
و مشرکان در حالی که بر ضد خود به کفر [و انکار حقایق] گواهی می دهند،
صلاحیت آباد کردن مساجد خدا را ندارند؛ اینانند که اعمالشان تباه و بی اثر
است و در آتش جاودانه اند. (۱۷)
إِنَّمَا یَعْمُرُ مَسَاجِدَ اللَّهِ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ
الْآخِرِ وَأَقَامَ الصَّلَاةَ وَآتَى الزَّکَاةَ وَلَمْ یَخْشَ إِلَّا
اللَّهَ فَعَسَى أُولَئِکَ أَنْ یَکُونُوا مِنَ الْمُهْتَدِینَ
﴿۱۸﴾
آباد کردن مساجد خدا فقط در صلاحیت کسانی است که به خدا و روز قیامت
ایمان آورده و نماز را بر پا داشته و زکات پرداخته و جز از خدا نترسیده
اند؛ پس امید است که اینان از راه یافتگان باشند. (۱۸)
أَجَعَلْتُمْ سِقَایَةَ الْحَاجِّ وَعِمَارَةَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ
کَمَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ وَجَاهَدَ فِی سَبِیلِ
اللَّهِ لَا یَسْتَوُونَ عِنْدَ اللَّهِ وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ
الظَّالِمِینَ
﴿۱۹﴾
آیا آب دادن به حاجیان و آباد کردن مسجدالحرام را مانند [عمل] کسی قرار
داده اید که به خدا و روز قیامت ایمان آورده و در راه خدا جهاد کرده است؟!
[این دو] نزد خدا برابر و یکسان نیستند و خدا گروه ستمکاران را هدایت نمی
کند. (۱۹)
الَّذِینَ آمَنُوا وَهَاجَرُوا وَجَاهَدُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ
بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَةً عِنْدَ اللَّهِ
وَأُولَئِکَ هُمُ الْفَائِزُونَ
﴿۲۰﴾
آنان که ایمان آوردند و هجرت کردند و با اموال و جان هایشان در راه خدا
به جهاد برخاستند، منزلتشان در پیشگاه خدا بزرگ تر و برتر است، و فقط
اینانند که کامیابند. (۲۰)
یُبَشِّرُهُمْ رَبُّهُمْ بِرَحْمَةٍ مِنْهُ وَرِضْوَانٍ وَجَنَّاتٍ لَهُمْ فِیهَا نَعِیمٌ مُقِیمٌ
﴿۲۱﴾
پروردگارشان آنان را نزد خود به رحمت و خشنودی و بهشت هایی که برای آنان در آنها نعمت های پایدار است، مژده می دهد. (۲۱)
خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا إِنَّ اللَّهَ عِنْدَهُ أَجْرٌ عَظِیمٌ
﴿۲۲﴾
همواره در آنجا جاودانه اند؛ یقیناً نزد خدا پاداشی بزرگ است. (۲۲)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا آبَاءَکُمْ
وَإِخْوَانَکُمْ أَوْلِیَاءَ إِنِ اسْتَحَبُّوا الْکُفْرَ عَلَى
الْإِیمَانِ وَمَنْ یَتَوَلَّهُمْ مِنْکُمْ فَأُولَئِکَ هُمُ الظَّالِمُونَ
﴿۲۳﴾
ای اهل ایمان! اگر پدرانتان و برادرانتان کفر را بر ایمان ترجیح دهند،
آنان را دوستان و سرپرستان خود مگیرید؛ و کسانی از شما که آنان را دوست و
سرپرست خود گیرند، هم اینانند که ستمکارند. (۲۳)
قُلْ إِنْ کَانَ آبَاؤُکُمْ وَأَبْنَاؤُکُمْ وَإِخْوَانُکُمْ
وَأَزْوَاجُکُمْ وَعَشِیرَتُکُمْ وَأَمْوَالٌ اقْتَرَفْتُمُوهَا
وَتِجَارَةٌ تَخْشَوْنَ کَسَادَهَا وَمَسَاکِنُ تَرْضَوْنَهَا أَحَبَّ
إِلَیْکُمْ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ وَجِهَادٍ فِی سَبِیلِهِ
فَتَرَبَّصُوا حَتَّى یَأْتِیَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ وَاللَّهُ لَا یَهْدِی
الْقَوْمَ الْفَاسِقِینَ
﴿۲۴﴾
بگو: اگر پدرانتان و فرزندانتان و برادرانتان و همسرانتان و خویشانتان و
اموالی که فراهم آورده اید و تجارتی که از بی رونقی و کسادی اش می ترسید و
خانه هایی که به آنها دل خوش کرده اید، نزد شما از خدا و پیامبرش و جهاد
در راهش محبوب ترند، پس منتظر بمانید تا خدا فرمان عذابش را بیاورد؛ و خدا
گروه فاسقان را هدایت نمی کند. (۲۴)
لَقَدْ نَصَرَکُمُ اللَّهُ فِی مَوَاطِنَ کَثِیرَةٍ وَیَوْمَ حُنَیْنٍ
إِذْ أَعْجَبَتْکُمْ کَثْرَتُکُمْ فَلَمْ تُغْنِ عَنْکُمْ شَیْئًا
وَضَاقَتْ عَلَیْکُمُ الْأَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ ثُمَّ وَلَّیْتُمْ
مُدْبِرِینَ
﴿۲۵﴾
بی تردید خدا شما را در جبهه های زیاد و عرصه های بسیار یاری کرد و [به
ویژه] روز [نبرد] حنین، آن زمان که فزونی افرادتان شما را مغرور و شگفت زده
کرد، ولی [فزونی عدد] چیزی از خطر را از شما برطرف نکرد، و زمین با همه
وسعت و فراخی اش بر شما تنگ شد، سپس پشت به دشمن از عرصه نبرد گریختید.
(۲۵)
ثُمَّ أَنْزَلَ اللَّهُ سَکِینَتَهُ عَلَى رَسُولِهِ وَعَلَى
الْمُؤْمِنِینَ وَأَنْزَلَ جُنُودًا لَمْ تَرَوْهَا وَعَذَّبَ الَّذِینَ
کَفَرُوا وَذَلِکَ جَزَاءُ الْکَافِرِینَ
﴿۲۶﴾
آن گاه خدا آرامش خود را [که حالت طمأنینه قلبی است] بر پیامبرش و
مؤمنان نازل کرد، و لشکریانی که آنان را نمی دیدید [برای یاری مؤمنان] فرود
آورد، و کسانی را که کفر می ورزیدند، به عذاب سختی مجازات کرد؛ و این است
کیفر کفرپیشگان. (۲۶)
ثُمَّ یَتُوبُ اللَّهُ مِنْ بَعْدِ ذَلِکَ عَلَى مَنْ یَشَاءُ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ
﴿۲۷﴾
سپس خدا بعد از این [گناه بزرگ که فرار از جنگ است] توبه هر کس را که بخواهد می پذیرد؛ و خدا بسیار آمرزنده و مهربان است. (۲۷)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِنَّمَا الْمُشْرِکُونَ نَجَسٌ فَلَا
یَقْرَبُوا الْمَسْجِدَ الْحَرَامَ بَعْدَ عَامِهِمْ هَذَا وَإِنْ خِفْتُمْ
عَیْلَةً فَسَوْفَ یُغْنِیکُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ إِنْ شَاءَ إِنَّ
اللَّهَ عَلِیمٌ حَکِیمٌ
﴿۲۸﴾
ای اهل ایمان! جز این نیست که مشرکان پلیدند؛ پس نباید بعد از امسال به
مسجدالحرام نزدیک شوند؛ و اگر [به سبب قطع رابطه با آنان و تعطیل شدن داد و
ستد با ایشان] از بی نوایی و تنگدستی می ترسید، خدا اگر بخواهد شما را از
فضل و احسانش بی نیاز می کند؛ یقیناً خدا دانا و حکیم است. (۲۸)
قَاتِلُوا الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَلَا بِالْیَوْمِ
الْآخِرِ وَلَا یُحَرِّمُونَ مَا حَرَّمَ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَلَا
یَدِینُونَ دِینَ الْحَقِّ مِنَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ حَتَّى
یُعْطُوا الْجِزْیَةَ عَنْ یَدٍ وَهُمْ صَاغِرُونَ
﴿۲۹﴾
با کسانی از اهل کتاب که به خدا و روز قیامت ایمان نمی آورند، و آنچه را
خدا و پیامبرش حرام کرده اند، حرام نمی شمارند، و دین حق را نمی پذیرند،
بجنگید تا با دست خود در حالی که [نسبت به احکام دولت اسلامی] متواضع و
فروتن اند، جزیه بپردازند. (۲۹)
وَقَالَتِ الْیَهُودُ عُزَیْرٌ ابْنُ اللَّهِ وَقَالَتِ النَّصَارَى
الْمَسِیحُ ابْنُ اللَّهِ ذَلِکَ قَوْلُهُمْ بِأَفْوَاهِهِمْ یُضَاهِئُونَ
قَوْلَ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ قَبْلُ قَاتَلَهُمُ اللَّهُ أَنَّى
یُؤْفَکُونَ
﴿۳۰﴾
و یهود گفتند: عُزیر، پسر خداست. و نصاری گفتند: مسیح، پسر خداست. این
گفتاری [بی دلیل و برهان] است که به زبان می آورند، و به گفتار کسانی که
پیش از این [به حقایق] کفر ورزیدند، شباهت دارد؛ خدا آنان را نابود کند،
چگونه [از حق به باطل] منحرف می شوند. (۳۰)
اتَّخَذُوا أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَابًا مِنْ دُونِ
اللَّهِ وَالْمَسِیحَ ابْنَ مَرْیَمَ وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِیَعْبُدُوا
إِلَهًا وَاحِدًا لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ سُبْحَانَهُ عَمَّا یُشْرِکُونَ
﴿۳۱﴾
آنان دانشمندان و راهبانشان و مسیح پسر مریم را به جای خدا به خدایی
گرفتند؛ در حالی که مأمور نبودند مگر اینکه معبود یگانه را که هیچ معبودی
جز او نیست بپرستند؛ منزّه و پاک است از آنچه شریک او قرار می دهند. (۳۱)
یُرِیدُونَ أَنْ یُطْفِئُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَیَأْبَى
اللَّهُ إِلَّا أَنْ یُتِمَّ نُورَهُ وَلَوْ کَرِهَ الْکَافِرُونَ
﴿۳۲﴾
همواره می خواهند نور خدا را با سخنان باطل [و تبلیغاتِ بی پایه] خود
خاموش کنند؛ ولی خدا جز اینکه نور خود را کامل کند، نمی خواهد، هر چند
کافران خوش نداشته باشند. (۳۲)
هُوَ الَّذِی أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِینِ الْحَقِّ لِیُظْهِرَهُ عَلَى الدِّینِ کُلِّهِ وَلَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ
﴿۳۳﴾
اوست که پیامبرش را با هدایت و دین حق فرستاد، تا آن را بر همه ادیان پیروز گرداند، هر چند مشرکان خوش نداشته باشند. (۳۳)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِنَّ کَثِیرًا مِنَ الْأَحْبَارِ
وَالرُّهْبَانِ لَیَأْکُلُونَ أَمْوَالَ النَّاسِ بِالْبَاطِلِ
وَیَصُدُّونَ عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ وَالَّذِینَ یَکْنِزُونَ الذَّهَبَ
وَالْفِضَّةَ وَلَا یُنْفِقُونَهَا فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَبَشِّرْهُمْ
بِعَذَابٍ أَلِیمٍ
﴿۳۴﴾
ای اهل ایمان! یقیناً بسیاری از عالمان یهود و راهبان، اموال مردم را به
باطل [و به صورتی نامشروع] می خورند و همواره [مردم را] از راه خدا بازمی
دارند؛ و کسانی را که طلا و نقره می اندوزند و آن را در راه خدا هزینه نمی
کنند، به عذاب دردناکی مژده ده. (۳۴)
یَوْمَ یُحْمَى عَلَیْهَا فِی نَارِ جَهَنَّمَ فَتُکْوَى بِهَا
جِبَاهُهُمْ وَجُنُوبُهُمْ وَظُهُورُهُمْ هَذَا مَا کَنَزْتُمْ
لِأَنْفُسِکُمْ فَذُوقُوا مَا کُنْتُمْ تَکْنِزُونَ
﴿۳۵﴾
روزی که آن اندوخته ها را در آتش دوزخ به شدّت گرما دهند و پیشانی و
پهلو و پشتشان را به آن داغ کنند [و به آنان نهیب زنند] این است ثروتی که
برای خود اندوختید، پس کیفر زراندوزی خود را بچشید. (۳۵)
إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِی
کِتَابِ اللَّهِ یَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ مِنْهَا
أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذَلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ فَلَا تَظْلِمُوا فِیهِنَّ
أَنْفُسَکُمْ وَقَاتِلُوا الْمُشْرِکِینَ کَافَّةً کَمَا یُقَاتِلُونَکُمْ
کَافَّةً وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِینَ
﴿۳۶﴾
یقیناً شماره ماه ها در پیشگاه خدا از روزی که آسمان ها و زمین را
آفریده در کتاب [علم] خدا دوازده ماه است؛ از آنها چهار ماهش ماه حرام است؛
این است حساب استوار و پایدار؛ پس در این چهار ماه [با جنگ و فتنه و
خونریزی] بر خود ستم روا مدارید و با همه مشرکان همان گونه که آنان با همه
شما می جنگند، بجنگید و بدانید خدا با پرهیزکاران است. (۳۶)
إِنَّمَا النَّسِیءُ زِیَادَةٌ فِی الْکُفْرِ یُضَلُّ بِهِ الَّذِینَ
کَفَرُوا یُحِلُّونَهُ عَامًا وَیُحَرِّمُونَهُ عَامًا لِیُوَاطِئُوا
عِدَّةَ مَا حَرَّمَ اللَّهُ فَیُحِلُّوا مَا حَرَّمَ اللَّهُ زُیِّنَ
لَهُمْ سُوءُ أَعْمَالِهِمْ وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الْکَافِرِینَ
﴿۳۷﴾
بی تردید به تأخیر انداختن [حرمت ماهی به ماه دیگر] افزایشی در کفر است؛
[و این بدعتی است که سردمداران کفر] کافران را به سبب آن [نسبت به ماه های
حرام واقعی] گمراه می کنند، یک سال ماه حرام را حلال می شمارند و در دیگر
سال آن را حرام می دانند تا با شماره ماه هایی که خدا حرام کرده هماهنگ و
مطابق سازند ولی [در نهایت] آنچه را خدا حرام کرده از پیش خود حلال می
کنند؛ زشتی کارهایشان در نظرشان آراسته شده و خدا گروه کافران را هدایت نمی
کند. (۳۷)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا مَا لَکُمْ إِذَا قِیلَ لَکُمُ
انْفِرُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الْأَرْضِ أَرَضِیتُمْ
بِالْحَیَاةِ الدُّنْیَا مِنَ الْآخِرَةِ فَمَا مَتَاعُ الْحَیَاةِ
الدُّنْیَا فِی الْآخِرَةِ إِلَّا قَلِیلٌ
﴿۳۸﴾
ای اهل ایمان! شما را چه عذر و بهانه ای است هنگامی که به شما گویند:
برای نبرد در راه خدا باشتاب [از شهر و دیارتان] بیرون روید؛ به سستی و
کاهلی می گرایید [و به دنیا و شهواتش میل می کنید؟!] آیا به زندگی دنیا به
جای آخرت دل خوش شده اید؟ کالای زندگی دنیا در برابر آخرت جز کالایی اندک
نیست. (۳۸)
إِلَّا تَنْفِرُوا یُعَذِّبْکُمْ عَذَابًا أَلِیمًا وَیَسْتَبْدِلْ
قَوْمًا غَیْرَکُمْ وَلَا تَضُرُّوهُ شَیْئًا وَاللَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ
قَدِیرٌ
﴿۳۹﴾
اگر باشتاب بیرون نروید، خدا شما را به عذابی دردناک عذاب می کند و گروه
دیگری را به جای شما می آورد؛ و شما [با نرفتن به میدان نبرد] هیچ زیانی
به خدا نمی رسانید؛ و خدا بر هر کاری تواناست. (۳۹)
إِلَّا تَنْصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اللَّهُ إِذْ أَخْرَجَهُ الَّذِینَ
کَفَرُوا ثَانِیَ اثْنَیْنِ إِذْ هُمَا فِی الْغَارِ إِذْ یَقُولُ
لِصَاحِبِهِ لَا تَحْزَنْ إِنَّ اللَّهَ مَعَنَا فَأَنْزَلَ اللَّهُ
سَکِینَتَهُ عَلَیْهِ وَأَیَّدَهُ بِجُنُودٍ لَمْ تَرَوْهَا وَجَعَلَ
کَلِمَةَ الَّذِینَ کَفَرُوا السُّفْلَى وَکَلِمَةُ اللَّهِ هِیَ
الْعُلْیَا وَاللَّهُ عَزِیزٌ حَکِیمٌ
﴿۴۰﴾
اگر پیامبر را یاری ندهید، یقیناً خدا او را یاری می دهد؛ چنان که او را
یاری داد هنگامی که کافران از مکه بیرونش کردند در حالی که یکی از دو تن
بود، آن زمان هر دو در غار [ثور نزدیک مکه] بودند، همان زمانی که به همراهش
گفت: اندوه به خود راه مده خدا با ماست. پس خدا آرامش خود را [که حالت
طمأنینه قلبی است] بر پیامبر نازل کرد، و او را با لشکریانی که شما ندیدید،
نیرومند ساخت، و شعار کافران را پست تر قرار داد، و شعار خداست که شعار
والاتر و برتر است؛ و خدا توانای شکست ناپذیر و حکیم است. (۴۰)
انْفِرُوا خِفَافًا وَثِقَالًا وَجَاهِدُوا بِأَمْوَالِکُمْ
وَأَنْفُسِکُمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ ذَلِکُمْ خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ
تَعْلَمُونَ
﴿۴۱﴾
با شتاب با تجهیزات سبک و سنگین [و سواره، پیاده، پیر و جوان به سوی
میدان نبرد] بیرون روید، و با اموال و جان هایتان در راه خدا جهاد کنید که
اگر دانا [یِ به حقایق] باشید این برای شما بهتر است. (۴۱)
لَوْ کَانَ عَرَضًا قَرِیبًا وَسَفَرًا قَاصِدًا لَاتَّبَعُوکَ وَلَکِنْ
بَعُدَتْ عَلَیْهِمُ الشُّقَّةُ وَسَیَحْلِفُونَ بِاللَّهِ لَوِ
اسْتَطَعْنَا لَخَرَجْنَا مَعَکُمْ یُهْلِکُونَ أَنْفُسَهُمْ وَاللَّهُ
یَعْلَمُ إِنَّهُمْ لَکَاذِبُونَ
﴿۴۲﴾
اگر [برای مسلمانان سست اراده و منافقانِ مسلمان نما] غنیمتی [بی رنج و
مشقت] در دسترس بود و [راه] سفر [به سوی میدان نبرد] کوتاه و آسان بود،
مسلماً به دنبال تو می آمدند، ولی پیمودن راه طولانی پر مشقت به نظرشان
طاقت فرسا آمد، و به زودی به خدا سوگند می خورند که اگر توانایی داشتیم
یقیناً با شما بیرون می آمدیم [آنان] خود را [به دروغ و تزویرشان] هلاک می
کنند و خدا می داند که بی تردید آنان دروغگویند. (۴۲)
عَفَا اللَّهُ عَنْکَ لِمَ أَذِنْتَ لَهُمْ حَتَّى یَتَبَیَّنَ لَکَ الَّذِینَ صَدَقُوا وَتَعْلَمَ الْکَاذِبِینَ
﴿۴۳﴾
خدا تو را مورد بخشش و لطف قرار دهد، چرا پیش از آنکه [راستگویی]
راستگویان بر تو روشن شود، و دروغگویان را بشناسی [از روی مهر و محبتی که
به ایشان داری] به آنان اجازه [ترک جنگ] دادی؟ (۴۳)
لَا یَسْتَأْذِنُکَ الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ
الْآخِرِ أَنْ یُجَاهِدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ وَاللَّهُ
عَلِیمٌ بِالْمُتَّقِینَ
﴿۴۴﴾
آنان که به خدا و روز قیامت ایمان دارند از تو برای بازایستادن از جهاد
با اموال و جان هایشان اجازه نمی خواهند [بلکه در هر شرایطی مشتاقانه به
سوی میدان نبرد بیرون می روند]؛ و خدا به پرواپیشگان داناست. (۴۴)
إِنَّمَا یَسْتَأْذِنُکَ الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ
وَالْیَوْمِ الْآخِرِ وَارْتَابَتْ قُلُوبُهُمْ فَهُمْ فِی رَیْبِهِمْ
یَتَرَدَّدُونَ
﴿۴۵﴾
فقط کسانی از تو اجازه ترک جهاد می خواهند که به خدا و روز قیامت ایمان
ندارند و دل هایشان [در انجام فرمان های حق] دچار تردید است و همواره در
تردیدشان سرگردانند. (۴۵)
وَلَوْ أَرَادُوا الْخُرُوجَ لَأَعَدُّوا لَهُ عُدَّةً وَلَکِنْ کَرِهَ
اللَّهُ انْبِعَاثَهُمْ فَثَبَّطَهُمْ وَقِیلَ اقْعُدُوا مَعَ
الْقَاعِدِینَ
﴿۴۶﴾
و اگر برای بیرون رفتن [به سوی میدان نبرد] تصمیم جدّی داشتند، مسلماً
برای آن ساز و برگ آماده می کردند، ولی خدا [به سبب سستی اراده و نفاقشان]
برانگیختن آنان را [به سوی میدان نبرد] خوش نداشت، پس آنان را از حرکت
بازداشت، و [انگار به آنان] گفته شد: با نشستگان [در خانه ها که به علتی
معذور از جنگند] بنشینید. (۴۶)
لَوْ خَرَجُوا فِیکُمْ مَا زَادُوکُمْ إِلَّا خَبَالًا وَلَأَوْضَعُوا
خِلَالَکُمْ یَبْغُونَکُمُ الْفِتْنَةَ وَفِیکُمْ سَمَّاعُونَ لَهُمْ
وَاللَّهُ عَلِیمٌ بِالظَّالِمِینَ
﴿۴۷﴾
اگر [هم] با شما بیرون می آمدند، جز شرّ و فساد به شما نمی افزودند و
مسلماً خود را برای سخن چینی [و نمّامی] در میان شما قرار می دادند تا
[برای از هم گسستن شیرازه سپاه اسلام] فتنه جویی کنند و در میان شما
جاسوسانی برای آنان هستند [که به نفعشان خبرچینی می کنند]؛ و خدا به
ستمکاران داناست. (۴۷)
لَقَدِ ابْتَغَوُا الْفِتْنَةَ مِنْ قَبْلُ وَقَلَّبُوا لَکَ الْأُمُورَ
حَتَّى جَاءَ الْحَقُّ وَظَهَرَ أَمْرُ اللَّهِ وَهُمْ کَارِهُونَ
﴿۴۸﴾
قطعاً پیش از این هم فتنه جویی می کردند و امور را بر تو وارونه و
دگرگون می ساختند، تا آنکه [یاریِ] حق آمد و فرمان خدا [که تحقّق پیروزی و
موفقیت شماست] آشکار شد، در حالی که آنان خوش نداشتند. (۴۸)
وَمِنْهُمْ مَنْ یَقُولُ ائْذَنْ لِی وَلَا تَفْتِنِّی أَلَا فِی
الْفِتْنَةِ سَقَطُوا وَإِنَّ جَهَنَّمَ لَمُحِیطَةٌ بِالْکَافِرِینَ
﴿۴۹﴾
و از منافقان کسانی هستند که می گویند: ما را اجازه ترک نبرد ده و به
فتنه و گناه دچار مکن. آگاه باش که [آنان با این درخواست ناهنجارشان] به
فتنه و گناه افتاده اند؛ و یقیناً دوزخ بر کافران احاطه دارد. (۴۹)
إِنْ تُصِبْکَ حَسَنَةٌ تَسُؤْهُمْ وَإِنْ تُصِبْکَ مُصِیبَةٌ یَقُولُوا
قَدْ أَخَذْنَا أَمْرَنَا مِنْ قَبْلُ وَیَتَوَلَّوْا وَهُمْ فَرِحُونَ
﴿۵۰﴾
اگر [در میدان نبرد] پیروزی و غنیمت به تو رسد، غمگینشان می کند، و اگر
تو را آسیب و زیانی رسد، می گویند: ما پیش از این تصمیم خود را [بر شرکت
نکردن در جنگ] گرفته بودیم [و احتیاط را از دست ندادیم] و در حالی که
خوشحال و شادمانند [به خانه و زندگی و به سوی امور مادی] بازمی گردند. (۵۰)
قُلْ لَنْ یُصِیبَنَا إِلَّا مَا کَتَبَ اللَّهُ لَنَا هُوَ مَوْلَانَا وَعَلَى اللَّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ
﴿۵۱﴾
بگو: هرگز به ما جز آنچه خدا لازم و مقرّر کرده، نخواهد رسید، او سرپرست و یار ماست و مؤمنان فقط باید بر خدا توکل کنند. (۵۱)
قُلْ هَلْ تَرَبَّصُونَ بِنَا إِلَّا إِحْدَى الْحُسْنَیَیْنِ وَنَحْنُ
نَتَرَبَّصُ بِکُمْ أَنْ یُصِیبَکُمُ اللَّهُ بِعَذَابٍ مِنْ عِنْدِهِ أَوْ
بِأَیْدِینَا فَتَرَبَّصُوا إِنَّا مَعَکُمْ مُتَرَبِّصُونَ
﴿۵۲﴾
بگو: آیا درباره ما جز یکی از دو نیکی [پیروزی یا شهادت] را انتظار می
برید؟ در صورتی که ما درباره شما انتظار می بریم که خدا از سوی خود یا به
دست ما عذابی به شما برساند؛ پس انتظار برید که ما هم با شما منتظریم. (۵۲)
قُلْ أَنْفِقُوا طَوْعًا أَوْ کَرْهًا لَنْ یُتَقَبَّلَ مِنْکُمْ إِنَّکُمْ کُنْتُمْ قَوْمًا فَاسِقِینَ
﴿۵۳﴾
بگو: [ای منافقان!] چه از روی میل و رغبت یا بی میلی و اکراه انفاق
کنید، هرگز از شما پذیرفته نشود؛ زیرا شما گروهی فاسق هستید. (۵۳)
وَمَا مَنَعَهُمْ أَنْ تُقْبَلَ مِنْهُمْ نَفَقَاتُهُمْ إِلَّا
أَنَّهُمْ کَفَرُوا بِاللَّهِ وَبِرَسُولِهِ وَلَا یَأْتُونَ الصَّلَاةَ
إِلَّا وَهُمْ کُسَالَى وَلَا یُنْفِقُونَ إِلَّا وَهُمْ کَارِهُونَ
﴿۵۴﴾
هیچ چیز آنان را از پذیرفته شدن انفاقشان بازنداشت، مگر آنکه آنان به
خدا و پیامبرش کافر شدند، و نماز را جز با کسالت وسستی به جا نمی آورند، و
جز با بی میلی و ناخشنودی انفاق نمی کنند. (۵۴)
فَلَا تُعْجِبْکَ أَمْوَالُهُمْ وَلَا أَوْلَادُهُمْ إِنَّمَا یُرِیدُ
اللَّهُ لِیُعَذِّبَهُمْ بِهَا فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَتَزْهَقَ
أَنْفُسُهُمْ وَهُمْ کَافِرُونَ
﴿۵۵﴾
اموال و فرزندانشان تو را به شگفت نیاورد؛ خدا می خواهد آنان را در این
زندگی دنیا به وسیله آنها عذاب کند، و جانشان در حالی که کافرند بیرون رود.
(۵۵)
وَیَحْلِفُونَ بِاللَّهِ إِنَّهُمْ لَمِنْکُمْ وَمَا هُمْ مِنْکُمْ وَلَکِنَّهُمْ قَوْمٌ یَفْرَقُونَ
﴿۵۶﴾
[با کمال بی شرمی] به خدا سوگند یاد می کنند که حتماً از زمره شمایند؛
در صورتی که از شما نیستند، بلکه گروهی اند که از شما [به سبب ایمان
استوارتان] در اضطراب و ترس به سر می برند. (۵۶)
لَوْ یَجِدُونَ مَلْجَأً أَوْ مَغَارَاتٍ أَوْ مُدَّخَلًا لَوَلَّوْا إِلَیْهِ وَهُمْ یَجْمَحُونَ
﴿۵۷﴾
اگر پناهگاهی یا غارهایی یا گریزگاهی می یافتند، شتابان به سوی آنها روی می آوردند. (۵۷)
وَمِنْهُمْ مَنْ یَلْمِزُکَ فِی الصَّدَقَاتِ فَإِنْ أُعْطُوا مِنْهَا
رَضُوا وَإِنْ لَمْ یُعْطَوْا مِنْهَا إِذَا هُمْ یَسْخَطُونَ
﴿۵۸﴾
برخی از آنان نسبت به [تقسیم] صدقات بر تو خرده می گیرند، پس اگر از
صدقات به آنان داده شود خشنود می شوند، و اگر داده نشود، ناگاه خشمگین می
شوند. (۵۸)
وَلَوْ أَنَّهُمْ رَضُوا مَا آتَاهُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَقَالُوا
حَسْبُنَا اللَّهُ سَیُؤْتِینَا اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَرَسُولُهُ إِنَّا
إِلَى اللَّهِ رَاغِبُونَ
﴿۵۹﴾
و اگر آنان به آنچه خدا و پیامبرش به ایشان عطا کرده اند، خشنود می شدند
و می گفتند: خدا ما را بس است؛ خدا و پیامبرش به زودی از فضل و احسان خود
به ما عطا می کنند [و] ما فقط به سوی خدا مایل و علاقمندیم [برای آنان بهتر
بود.] (۵۹)
إِنَّمَا الصَّدَقَاتُ لِلْفُقَرَاءِ وَالْمَسَاکِینِ وَالْعَامِلِینَ
عَلَیْهَا وَالْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ وَفِی الرِّقَابِ وَالْغَارِمِینَ
وَفِی سَبِیلِ اللَّهِ وَابْنِ السَّبِیلِ فَرِیضَةً مِنَ اللَّهِ
وَاللَّهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ
﴿۶۰﴾
صدقات، فقط ویژه نیازمندان و تهیدستان [زمین گیر] و کارگزاران [جمع و
پخش آن] و آنانکه باید [به خاطر تمایل به اسلام] قلوبشان را به دست آورد، و
برای [آزادی] بردگان و [پرداخت بدهی] بدهکاران و [هزینه کردن] در راه خدا
[که شامل هر کار خیر و عام المنفعه می باشد] و در راه ماندگان است؛ [این
احکام] فریضه ای از سوی خداست، و خدا دانا و حکیم است. (۶۰)
وَمِنْهُمُ الَّذِینَ یُؤْذُونَ النَّبِیَّ وَیَقُولُونَ هُوَ أُذُنٌ
قُلْ أُذُنُ خَیْرٍ لَکُمْ یُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَیُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنِینَ
وَرَحْمَةٌ لِلَّذِینَ آمَنُوا مِنْکُمْ وَالَّذِینَ یُؤْذُونَ رَسُولَ
اللَّهِ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ
﴿۶۱﴾
و از منافقان کسانی هستند که همواره پیامبر را آزار می دهند، و می
گویند: شخص زود باور و نسبت به سخن این و آن سراپا گوش است. بگو: او در جهت
مصلحت شما سراپا گوش و زود باور خوبی است، به خدا ایمان دارد و فقط به
مؤمنان اعتماد می ورزد، و برای کسانی از شما که ایمان آورده اند، رحمت است،
و برای آنانکه همواره پیامبر خدا را آزار می دهند، عذابی دردناک است. (۶۱)
یَحْلِفُونَ بِاللَّهِ لَکُمْ لِیُرْضُوکُمْ وَاللَّهُ وَرَسُولُهُ أَحَقُّ أَنْ یُرْضُوهُ إِنْ کَانُوا مُؤْمِنِینَ
﴿۶۲﴾
آنان برای شما [از روی حیله و تزویر برای معذور نشان دادن خود نسبت به
کارهای ناهنجارشان] به خدا سوگند می خورند تا شما را راضی و خشنود سازند،
در صورتی که اگر مؤمن بودند، شایسته تر آن بود که خدا و رسولش را خشنود
کنند. (۶۲)
أَلَمْ یَعْلَمُوا أَنَّهُ مَنْ یُحَادِدِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَأَنَّ
لَهُ نَارَ جَهَنَّمَ خَالِدًا فِیهَا ذَلِکَ الْخِزْیُ الْعَظِیمُ
﴿۶۳﴾
آیا ندانسته اند که هر کس با خدا و رسولش دشمنی و مخالفت کند، مسلماً
آتش دوزخ برای اوست که در آن جاودانه است؛ این [همان] رسوایی بزرگ است.
(۶۳)
یَحْذَرُ الْمُنَافِقُونَ أَنْ تُنَزَّلَ عَلَیْهِمْ سُورَةٌ
تُنَبِّئُهُمْ بِمَا فِی قُلُوبِهِمْ قُلِ اسْتَهْزِئُوا إِنَّ اللَّهَ
مُخْرِجٌ مَا تَحْذَرُونَ
﴿۶۴﴾
منافقان از اینکه سوره ای بر ضدشان نازل شود که آنان را از اسراری که
[در جهت دشمنی با خدا، پیامبر، مؤمنان و حکومت اسلامی] در دل هایشان وجود
دارد، آگاه نماید اظهار ترس و نگرانی می کنند؛ بگو: مسخره کنید، خدا آنچه
را از آن بیمناک و نگرانید، آشکار خواهد کرد. (۶۴)
وَلَئِنْ سَأَلْتَهُمْ لَیَقُولُنَّ إِنَّمَا کُنَّا نَخُوضُ وَنَلْعَبُ
قُلْ أَبِاللَّهِ وَآیَاتِهِ وَرَسُولِهِ کُنْتُمْ تَسْتَهْزِئُونَ
﴿۶۵﴾
و اگر [نسبت به اعمال ناهنجار و گفتار باطلشان] از آنان بازخواست کنی،
قاطعانه می گویند: فقط شوخی وبازی کردیم! بگو: آیا خدا وآیات او و پیامبرش
را مسخره می کردید؟! (۶۵)
لَا تَعْتَذِرُوا قَدْ کَفَرْتُمْ بَعْدَ إِیمَانِکُمْ إِنْ نَعْفُ عَنْ
طَائِفَةٍ مِنْکُمْ نُعَذِّبْ طَائِفَةً بِأَنَّهُمْ کَانُوا مُجْرِمِینَ
﴿۶۶﴾
[بگو: نسبت به اعمال و گفتارتان] عذرخواهی نکنید که [عذرخواهی شما را
پایه واساسی نیست] یقیناً شما پس از ایمانتان کافر شدید؛ اگر از گروهی از
شما [که تابع و دنباله رو بودید] درگذریم، گروه دیگر را [که سردمداران
برنامه های منافقانه بودند] به سبب آنکه همواره [در جامعه اسلامی] دست به
جرم و خطا می زدند، قطعاً عذاب می کنیم. (۶۶)
الْمُنَافِقُونَ وَالْمُنَافِقَاتُ بَعْضُهُمْ مِنْ بَعْضٍ یَأْمُرُونَ
بِالْمُنْکَرِ وَیَنْهَوْنَ عَنِ الْمَعْرُوفِ وَیَقْبِضُونَ أَیْدِیَهُمْ
نَسُوا اللَّهَ فَنَسِیَهُمْ إِنَّ الْمُنَافِقِینَ هُمُ الْفَاسِقُونَ
﴿۶۷﴾
مردان و زنان منافق همانند و مشابه یکدیگرند، به کار بد فرمان می دهند و
از کار نیک باز می دارند و از انفاق در راه خدا امساک می ورزند، خدا را
فراموش کردند و خدا هم آنان را [از لطف و رحمت خود] محروم کرد؛ یقیناً
منافقانند که فاسق اند. (۶۷)
وَعَدَ اللَّهُ الْمُنَافِقِینَ وَالْمُنَافِقَاتِ وَالْکُفَّارَ نَارَ
جَهَنَّمَ خَالِدِینَ فِیهَا هِیَ حَسْبُهُمْ وَلَعَنَهُمُ اللَّهُ
وَلَهُمْ عَذَابٌ مُقِیمٌ
﴿۶۸﴾
خدا آتش دوزخ را به مردان و زنان منافق و کافران وعده داده، در آن
جاودانه اند، همان برای آنان بس است و خدا لعنتشان کرده و برای آنان عذابی
پایدار است. (۶۸)
کَالَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ کَانُوا أَشَدَّ مِنْکُمْ قُوَّةً
وَأَکْثَرَ أَمْوَالًا وَأَوْلَادًا فَاسْتَمْتَعُوا بِخَلَاقِهِمْ
فَاسْتَمْتَعْتُمْ بِخَلَاقِکُمْ کَمَا اسْتَمْتَعَ الَّذِینَ مِنْ
قَبْلِکُمْ بِخَلَاقِهِمْ وَخُضْتُمْ کَالَّذِی خَاضُوا أُولَئِکَ حَبِطَتْ
أَعْمَالُهُمْ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ وَأُولَئِکَ هُمُ
الْخَاسِرُونَ
﴿۶۹﴾
[همه شما منافقان و کافران در نفاق و کفر] مانند کسانی هستید که پیش از
شما بودند؛ آنان از شما نیرومندتر و اموال و فرزندانشان بیشتر بود؛ آنان از
سهمشان [که در دنیا از نعمت های خدا داشتند در امور باطل] بهره گرفتند؛ پس
شما نیز از سهمتان همان گونه که آنان از سهمشان بهره گرفتند بهره گرفتید، و
به صورتی که [آنان در شهواتشان] فرو رفتند فرو رفتید؛ اینانند که اعمالشان
در دنیا و آخرت تباه و بی اثر است و در حقیقت اینانند که زیانکارند. (۶۹)
أَلَمْ یَأْتِهِمْ نَبَأُ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ قَوْمِ نُوحٍ
وَعَادٍ وَثَمُودَ وَقَوْمِ إِبْرَاهِیمَ وَأَصْحَابِ مَدْیَنَ
وَالْمُؤْتَفِکَاتِ أَتَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَیِّنَاتِ فَمَا کَانَ
اللَّهُ لِیَظْلِمَهُمْ وَلَکِنْ کَانُوا أَنْفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ
﴿۷۰﴾
آیا خبر کسانی که پیش از آنان بودند به اینان نرسیده؟ خبر قوم نوح و عاد
و ثمود و قوم ابراهیم و اصحاب مدین و شهرهای زیر و رو شده [قوم لوط] که
پیامبرانشان برای آنان دلایل روشن آوردند [ولی نپذیرفتند]؛ خدا بر آن نبود
که به آنان ستم ورزد، ولی آنان بودند که همواره بر خود ستم می کردند. (۷۰)
وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِیَاءُ بَعْضٍ
یَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَیَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَیُقِیمُونَ
الصَّلَاةَ وَیُؤْتُونَ الزَّکَاةَ وَیُطِیعُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ
أُولَئِکَ سَیَرْحَمُهُمُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ
﴿۷۱﴾
مردان و زنان با ایمان دوست و یار یکدیگرند؛ همواره به کارهای نیک و
شایسته فرمان می دهند و از کارهای زشت و ناپسند بازمی دارند، و نماز را
برپا می کنند، و زکات می پردازند، و از خدا و پیامبرش اطاعت می نمایند؛
یقیناً خدا آنان را مورد رحمت قرار می دهد؛ زیرا خدا توانای شکست ناپذیر و
حکیم است. (۷۱)
وَعَدَ اللَّهُ الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ
تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا وَمَسَاکِنَ طَیِّبَةً فِی
جَنَّاتِ عَدْنٍ وَرِضْوَانٌ مِنَ اللَّهِ أَکْبَرُ ذَلِکَ هُوَ الْفَوْزُ
الْعَظِیمُ
﴿۷۲﴾
خدا به مردان و زنان با ایمان بهشت هایی را وعده داده که از زیرِ
[درختانِ] آن نهرها جاری است؟ در آن جاودانه اند، و نیز سراهای پاکیزه ای
را در بهشت های ابدی [وعده فرموده] و هم چنین خشنودی و رضایتی از سوی خدا
[که از همه آن نعمت ها] بزرگ تر است؛ این همان کامیابی بزرگ است. (۷۲)
یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ جَاهِدِ الْکُفَّارَ وَالْمُنَافِقِینَ
وَاغْلُظْ عَلَیْهِمْ وَمَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمَصِیرُ
﴿۷۳﴾
ای پیامبر! با کافران و منافقان به جهاد برخیز و نسبت به آنان سخت گیری
کن [و درشت خو باش]؛ و جایگاهشان دوزخ است؛ و دوزخ بد بازگشت گاهی است.
(۷۳)
یَحْلِفُونَ بِاللَّهِ مَا قَالُوا وَلَقَدْ قَالُوا کَلِمَةَ الْکُفْرِ
وَکَفَرُوا بَعْدَ إِسْلَامِهِمْ وَهَمُّوا بِمَا لَمْ یَنَالُوا وَمَا
نَقَمُوا إِلَّا أَنْ أَغْنَاهُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ مِنْ فَضْلِهِ
فَإِنْ یَتُوبُوا یَکُ خَیْرًا لَهُمْ وَإِنْ یَتَوَلَّوْا یُعَذِّبْهُمُ
اللَّهُ عَذَابًا أَلِیمًا فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ وَمَا لَهُمْ فِی
الْأَرْضِ مِنْ وَلِیٍّ وَلَا نَصِیرٍ
﴿۷۴﴾
همواره سوگند می خورند که [بر ضد پیامبر سخن ناروا و نادرست] نگفته اند،
در صورتی که سخن کفرآمیز گفته اند و پس از اسلامشان کافر شده اند و به
آنچه [از اهداف خائنانه ای که] دست نیافتند، اهتمام ورزیدند، و زبان به عیب
جویی و انکار [نسبت به پیامبر] نگشودند مگر پس از آنکه خدا و پیامبرش آنان
را از فضل و احسان خود توانگر ساختند؛ پس اگر توبه کنند برای آنان بهتر
است؛ و اگر روی [از خدا و پیامبر] برگردانند، خدا آنان را در دنیا و آخرت
به عذابی دردناک مجازات خواهد کرد و آنان را در زمین سرپرست و یاری [برای
نجاتشان از چنگال عذاب] نخواهد بود. (۷۴)
وَمِنْهُمْ مَنْ عَاهَدَ اللَّهَ لَئِنْ آتَانَا مِنْ فَضْلِهِ لَنَصَّدَّقَنَّ وَلَنَکُونَنَّ مِنَ الصَّالِحِینَ
﴿۷۵﴾
از منافقان کسانی هستند که با خدا پیمان بستند، چنانچه خدا از فضل و
احسانش به ما عطا کند، یقیناً صدقه خواهیم داد و از شایستگان خواهیم شد.
(۷۵)
فَلَمَّا آتَاهُمْ مِنْ فَضْلِهِ بَخِلُوا بِهِ وَتَوَلَّوْا وَهُمْ مُعْرِضُونَ
﴿۷۶﴾
هنگامی که خدا از فضل و احسانش به آنان عطا کرد نسبت به [هزینه کردن] آن
[در راه خدا] بخل ورزیدند و اعراض کنان [از پیمانشان] روی گرداندند. (۷۶)
فَأَعْقَبَهُمْ نِفَاقًا فِی قُلُوبِهِمْ إِلَى یَوْمِ یَلْقَوْنَهُ
بِمَا أَخْلَفُوا اللَّهَ مَا وَعَدُوهُ وَبِمَا کَانُوا یَکْذِبُونَ
﴿۷۷﴾
پس برای آنکه به وعده های خود با خدا وفا نکردند، و همواره دروغ می
گفتند، نفاقی [ثابت] در دل هایشان تا روزی که خدا را ملاقات کنند، باقی
گذاشت. (۷۷)
أَلَمْ یَعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ یَعْلَمُ سِرَّهُمْ وَنَجْوَاهُمْ وَأَنَّ اللَّهَ عَلَّامُ الْغُیُوبِ
﴿۷۸﴾
آیا ندانستند که خدا اسرار و پنهان سخن گفتن آنان را می داند و قطعاً خدا دانای به همه نهان هاست؟! (۷۸)
الَّذِینَ یَلْمِزُونَ الْمُطَّوِّعِینَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ فِی
الصَّدَقَاتِ وَالَّذِینَ لَا یَجِدُونَ إِلَّا جُهْدَهُمْ فَیَسْخَرُونَ
مِنْهُمْ سَخِرَ اللَّهُ مِنْهُمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ
﴿۷۹﴾
آنان که در رابطه باصدقات از مؤمنانی که [افزون بر صدقه واجبشان از روی
رضا ورغبت] صدقه [مستحبی] می پردازند، عیب جویی می کنند، و کسانی را که جز
به اندازه قدرتشان [ثروت و مالی] نمی یابند [تا صدقه دهند] مسخره می کنند؛
خدا هم کیفر مسخره آنان را خواهدداد و برای آنان عذابی دردناک خواهدبود.
(۷۹)
اسْتَغْفِرْ لَهُمْ أَوْ لَا تَسْتَغْفِرْ لَهُمْ إِنْ تَسْتَغْفِرْ
لَهُمْ سَبْعِینَ مَرَّةً فَلَنْ یَغْفِرَ اللَّهُ لَهُمْ ذَلِکَ
بِأَنَّهُمْ کَفَرُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَاللَّهُ لَا یَهْدِی
الْقَوْمَ الْفَاسِقِینَ
﴿۸۰﴾
برای آنان [که عیب جویان مسخره کننده اند] چه آمرزش بخواهی چه نخواهی
[یکسان است] اگر برای آنان هفتاد بار هم آمرزش بخواهی، خدا هرگز آنان را
نخواهد آمرزید؛ زیرا آنان به خدا و پیامبرش کفر ورزیدند و خدا گروه فاسقان
را هدایت نمی کند. (۸۰)
فَرِحَ الْمُخَلَّفُونَ بِمَقْعَدِهِمْ خِلَافَ رَسُولِ اللَّهِ
وَکَرِهُوا أَنْ یُجَاهِدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ فِی سَبِیلِ
اللَّهِ وَقَالُوا لَا تَنْفِرُوا فِی الْحَرِّ قُلْ نَارُ جَهَنَّمَ
أَشَدُّ حَرًّا لَوْ کَانُوا یَفْقَهُونَ
﴿۸۱﴾
بر جای ماندگان [از جنگ تبوک] از خانه نشستن خود به سبب مخالفت با
پیامبر خدا خوشحال شدند و خوش نداشتند که با اموال و جانهایشان در راه خدا
جهاد کنند، و [به مؤمنان] گفتند: در این گرما [برای جهاد] بیرون نروید.
بگو: آتش دوزخ در حرارت و گرمی، بسیار سخت تر است، اگر می فهمیدید. (۸۱)
فَلْیَضْحَکُوا قَلِیلًا وَلْیَبْکُوا کَثِیرًا جَزَاءً بِمَا کَانُوا یَکْسِبُونَ
﴿۸۲﴾
پس به کیفر گناهانی که همواره مرتکب می شدند باید کمتر بخندند و بسیار بگریند. (۸۲)
فَإِنْ رَجَعَکَ اللَّهُ إِلَى طَائِفَةٍ مِنْهُمْ فَاسْتَأْذَنُوکَ
لِلْخُرُوجِ فَقُلْ لَنْ تَخْرُجُوا مَعِیَ أَبَدًا وَلَنْ تُقَاتِلُوا
مَعِیَ عَدُوًّا إِنَّکُمْ رَضِیتُمْ بِالْقُعُودِ أَوَّلَ مَرَّةٍ
فَاقْعُدُوا مَعَ الْخَالِفِینَ
﴿۸۳﴾
چنانچه خدا تو را [از سفر جنگ تبوک] به سوی گروهی از آنان [که بدون عذر
از جنگ بازماندند] بازگردانید و آنان برای بیرون آمدن [به سوی جنگی دیگر]
از تو اجازه خواستند، پس بگو: هرگز با من بیرون نخواهید آمد، و هرگز همراه
من با هیچ دشمنی نخواهید جنگید؛ زیرا شما نخستین بار به نشستن در خانه [و
ترک جنگ] خوشحال شدید، اکنون هم با مخالفین بنشینید. (۸۳)
وَلَا تُصَلِّ عَلَى أَحَدٍ مِنْهُمْ مَاتَ أَبَدًا وَلَا تَقُمْ عَلَى
قَبْرِهِ إِنَّهُمْ کَفَرُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَمَاتُوا وَهُمْ
فَاسِقُونَ
﴿۸۴﴾
و هرگز به جنازه هیچ کدام از آنان نماز مخوان و بر گورش [برای دعا و طلب
آمرزش] نایست؛ زیرا آنان به خدا و پیامبرش کافر شدند و در حالی که فاسق
بودند، از دنیا رفتند. (۸۴)
وَلَا تُعْجِبْکَ أَمْوَالُهُمْ وَأَوْلَادُهُمْ إِنَّمَا یُرِیدُ
اللَّهُ أَنْ یُعَذِّبَهُمْ بِهَا فِی الدُّنْیَا وَتَزْهَقَ أَنْفُسُهُمْ
وَهُمْ کَافِرُونَ
﴿۸۵﴾
اموال و فرزندانشان تو را به شگفت نیاورد [این ها برای آنان خوشبختی
نیست] خدا فقط می خواهد آنان را در دنیا به اموال و فرزندانشان عذاب کند، و
در حالی که کافرند جانشان درآید. (۸۵)
وَإِذَا أُنْزِلَتْ سُورَةٌ أَنْ آمِنُوا بِاللَّهِ وَجَاهِدُوا مَعَ
رَسُولِهِ اسْتَأْذَنَکَ أُولُو الطَّوْلِ مِنْهُمْ وَقَالُوا ذَرْنَا
نَکُنْ مَعَ الْقَاعِدِینَ
﴿۸۶﴾
و چون سوره ای نازل شود که: [در آن سوره از آنان خواسته اند] به خدا
ایمان آورید و همراه پیامبرش جهاد کنید؛ ثروتمندان و قدرتمندان [منافق] از
تو اجازه می خواهند [که در جهاد شرکت نکنند] و می گویند: بگذار که ما با
خانه نشینان باشیم. (۸۶)
رَضُوا بِأَنْ یَکُونُوا مَعَ الْخَوَالِفِ وَطُبِعَ عَلَى قُلُوبِهِمْ فَهُمْ لَا یَفْقَهُونَ
﴿۸۷﴾
آنان راضی شده اند که با خانه نشینان باشند!! بر دل هایشان مهر تیره
بختی زده شده پس [به همین سبب] آنان [منافع جهاد در راه خدا و بهره های
آخرتی آن را] نمی فهمند. (۸۷)
لَکِنِ الرَّسُولُ وَالَّذِینَ آمَنُوا مَعَهُ جَاهَدُوا
بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ وَأُولَئِکَ لَهُمُ الْخَیْرَاتُ
وَأُولَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ
﴿۸۸﴾
ولی پیامبر و کسانی که با او ایمان آوردند با اموال و جان هایشان جهاد
کردند، اینانند که همه خیرات [دنیا و آخرت] برای آنان است و اینانند که
رستگارند. (۸۸)
أَعَدَّ اللَّهُ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا ذَلِکَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ
﴿۸۹﴾
خدا برای آنان بهشت هایی را آماده کرده است که از زیر [درختانِ] آن
نهرها جاری است، در آنجا جاودانه اند، این است کامیابی بزرگ. (۸۹)
وَجَاءَ الْمُعَذِّرُونَ مِنَ الْأَعْرَابِ لِیُؤْذَنَ لَهُمْ وَقَعَدَ
الَّذِینَ کَذَبُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ سَیُصِیبُ الَّذِینَ کَفَرُوا
مِنْهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ
﴿۹۰﴾
عذر آورندگان از بادیه نشینان نزد تو آمدند تا به آنان اجازه [ترک جنگ]
داده شود، و کسانی که به خدا و رسولش دروغ گفتند [بدون آمدن نزد تو و بی
هیچ عذری در خانه] نشستند، به زودی به کسانی از آنان که کفر ورزیدند، عذابی
دردناک خواهد رسید. (۹۰)
لَیْسَ عَلَى الضُّعَفَاءِ وَلَا عَلَى الْمَرْضَى وَلَا عَلَى
الَّذِینَ لَا یَجِدُونَ مَا یُنْفِقُونَ حَرَجٌ إِذَا نَصَحُوا لِلَّهِ
وَرَسُولِهِ مَا عَلَى الْمُحْسِنِینَ مِنْ سَبِیلٍ وَاللَّهُ غَفُورٌ
رَحِیمٌ
﴿۹۱﴾
بر ناتوانان و بیماران و آنان که چیزی برای هزینه کردن [در راه جهاد]
نمی یابند، گناهی نیست [که در جهاد شرکت نکنند] در صورتی که [در پشت جبهه
با اعمال و گفتارشان] برای خدا و پیامبرش خیرخواهی کنند [و از این طریق به
حمایت رزمندگان برخیزند]؛ آری، بر نیکوکاران [معذور] هیچ مؤاخذه و سرزنشی
نیست، و خدا بسیار آمرزنده و مهربان است. (۹۱)
وَلَا عَلَى الَّذِینَ إِذَا مَا أَتَوْکَ لِتَحْمِلَهُمْ قُلْتَ لَا
أَجِدُ مَا أَحْمِلُکُمْ عَلَیْهِ تَوَلَّوْا وَأَعْیُنُهُمْ تَفِیضُ مِنَ
الدَّمْعِ حَزَنًا أَلَّا یَجِدُوا مَا یُنْفِقُونَ
﴿۹۲﴾
و نیز بر کسانی که هنگامی که نزد تو آمدند تا آنان را [برای رفتن به سوی
نبرد] سوار مرکبی کنی، گفتی: [به سبب نبود امکانات] بر مرکبی دسترسی ندارم
تا شما را به جهاد برم، هیچ مؤاخذه و سرزنشی نیست؛ [از نزد تو] بازگشتند
در حالی که به خاطر غصه و اندوه از دیدگانشان اشک می ریخت که چرا چیزی نمی
یابند تا [در نبرد با دشمنان] هزینه کنند. (۹۲)
إِنَّمَا السَّبِیلُ عَلَى الَّذِینَ یَسْتَأْذِنُونَکَ وَهُمْ
أَغْنِیَاءُ رَضُوا بِأَنْ یَکُونُوا مَعَ الْخَوَالِفِ وَطَبَعَ اللَّهُ
عَلَى قُلُوبِهِمْ فَهُمْ لَا یَعْلَمُونَ
﴿۹۳﴾
راه مؤاخذه و سرزنش فقط بر ضد کسانی باز است که با آنکه توانگرند [باز
هم برای ترک نبرد] از تو اجازه می خواهند؛ آنان راضی شدند که با خانه
نشینان باشند، خدا بر دل هایشان مهر تیره بختی زد به همین سبب [حقایق را]
نمی دانند. (۹۳)
یَعْتَذِرُونَ إِلَیْکُمْ إِذَا رَجَعْتُمْ إِلَیْهِمْ قُلْ لَا
تَعْتَذِرُوا لَنْ نُؤْمِنَ لَکُمْ قَدْ نَبَّأَنَا اللَّهُ مِنْ
أَخْبَارِکُمْ وَسَیَرَى اللَّهُ عَمَلَکُمْ وَرَسُولُهُ ثُمَّ تُرَدُّونَ
إِلَى عَالِمِ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَةِ فَیُنَبِّئُکُمْ بِمَا کُنْتُمْ
تَعْمَلُونَ
﴿۹۴﴾
هنگامی که به سوی آنان بازگردید، از شما [به سبب شرکت نکردن در جنگ]
عذرخواهی می کنند، بگو: عذرخواهی نکنید، ما هرگز شما را باور نخواهیم کرد،
خدا ما را از خیانت های شما آگاه کرد، و [دیگر بار هم] یقیناً خدا و
پیامبرش کارهای شما را می بینند [و برای آنان روشن است که باز هم خیانت می
ورزید] آنگاه [پس از پایان مهلت مقرر] به سوی دانای نهان و آشکار
بازگردانده می شوید و شما را به خیانت هایی که همواره مرتکب می شدید، آگاه
خواهد کرد. (۹۴)
سَیَحْلِفُونَ بِاللَّهِ لَکُمْ إِذَا انْقَلَبْتُمْ إِلَیْهِمْ
لِتُعْرِضُوا عَنْهُمْ فَأَعْرِضُوا عَنْهُمْ إِنَّهُمْ رِجْسٌ
وَمَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ جَزَاءً بِمَا کَانُوا یَکْسِبُونَ
﴿۹۵﴾
هنگامی که به سوی آنان بازگردید، برای شما [در جهت معذور بودن خود] زود
سوگند می خورند تا از آنان صرف نظر کنید؛ پس از آنان روی برگردانید؛ زیرا
پلیدند و جایگاهشان به کیفر خیانت هایی که همواره مرتکب می شدند، دوزخ است.
(۹۵)
یَحْلِفُونَ لَکُمْ لِتَرْضَوْا عَنْهُمْ فَإِنْ تَرْضَوْا عَنْهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا یَرْضَى عَنِ الْقَوْمِ الْفَاسِقِینَ
﴿۹۶﴾
برای شما [در جهت معذور بودن خود] سوگند می خورند تا از آنان راضی شوید،
اگر شما هم از آنان راضی شوید، یقیناً خدا از گروه فاسقان راضی نخواهد شد.
(۹۶)
الْأَعْرَابُ أَشَدُّ کُفْرًا وَنِفَاقًا وَأَجْدَرُ أَلَّا یَعْلَمُوا
حُدُودَ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ عَلَى رَسُولِهِ وَاللَّهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ
﴿۹۷﴾
بادیه نشینانِ [جزیرة العرب به سبب دوری از علم، دانش، فرهنگ و بینش] در
کفر و نفاق [از دیگران] سخت تر و به جاهل بودن به احکام و حدود آنچه را
خدا بر پیامبرش نازل کرده سزاوارترند، و خدا دانا و حکیم است. (۹۷)
وَمِنَ الْأَعْرَابِ مَنْ یَتَّخِذُ مَا یُنْفِقُ مَغْرَمًا
وَیَتَرَبَّصُ بِکُمُ الدَّوَائِرَ عَلَیْهِمْ دَائِرَةُ السَّوْءِ
وَاللَّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ
﴿۹۸﴾
و گروهی از بادیه نشینان کسانی هستند که آنچه را انفاق می کنند غرامت و
تاوان می شمارند، و پیش آمدهای بدی را برای شما انتظار می برند، پیش آمدهای
بد بر خودشان باد؛ و خدا شنوا و داناست. (۹۸)
وَمِنَ الْأَعْرَابِ مَنْ یُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ
وَیَتَّخِذُ مَا یُنْفِقُ قُرُبَاتٍ عِنْدَ اللَّهِ وَصَلَوَاتِ الرَّسُولِ
أَلَا إِنَّهَا قُرْبَةٌ لَهُمْ سَیُدْخِلُهُمُ اللَّهُ فِی رَحْمَتِهِ
إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ
﴿۹۹﴾
و گروهی از بادیه نشینانِ [جزیرة العرب] کسانی هستند که به خدا و روز
قیامت ایمان دارند و آنچه را انفاق می کنند، مایه قرب به خدا و دعاهای
پیامبر می دانند؛ آگاه باشید! انفاقشان وسیله تقرّب برای آنان است، به زودی
خدا آنان را در رحمتش در آورد؛ زیرا خدا بسیار آمرزنده و مهربان است. (۹۹)
وَالسَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِینَ وَالْأَنْصَارِ
وَالَّذِینَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسَانٍ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا
عَنْهُ وَأَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی تَحْتَهَا الْأَنْهَارُ
خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا ذَلِکَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ
﴿۱۰۰﴾
پیشگامان نخستین از مهاجران و انصار و کسانی که به نیکی و درستی از آنان
پیروی کردند، خدا از ایشان خشنود است و آنان هم از خدا راضی هستند؛ برای
ایشان بهشت هایی آماده کرده که از زیرِ [درختانِ] آن نهرها جاری است، در
آنجا برای ابد جاودانه اند؛ این است کامیابی بزرگ. (۱۰۰)
وَمِمَّنْ حَوْلَکُمْ مِنَ الْأَعْرَابِ مُنَافِقُونَ وَمِنْ أَهْلِ
الْمَدِینَةِ مَرَدُوا عَلَى النِّفَاقِ لَا تَعْلَمُهُمْ نَحْنُ
نَعْلَمُهُمْ سَنُعَذِّبُهُمْ مَرَّتَیْنِ ثُمَّ یُرَدُّونَ إِلَى عَذَابٍ
عَظِیمٍ
﴿۱۰۱﴾
و گروهی از بادیه نشینانی که پیرامونتان هستند منافق اند؛ و نیز گروهی
از اهل مدینه بر نفاق خو گرفته اند، تو آنان را نمی شناسی ما آنان را می
شناسیم، به زودی آنان را دوبار عذاب می کنیم [عذابی در دنیا و عذابی در
برزخ] سپس به سوی عذابی بزرگ بازگردانده می شوند. (۱۰۱)
وَآخَرُونَ اعْتَرَفُوا بِذُنُوبِهِمْ خَلَطُوا عَمَلًا صَالِحًا
وَآخَرَ سَیِّئًا عَسَى اللَّهُ أَنْ یَتُوبَ عَلَیْهِمْ إِنَّ اللَّهَ
غَفُورٌ رَحِیمٌ
﴿۱۰۲﴾
و دیگرانی هستند که به گناهانشان اعتراف کردند، [و] اعمال شایسته را با
اعمال بد درآمیختند، امید است خدا توبه آنان را بپذیرد زیرا خدا بسیار
آمرزنده و مهربان است. (۱۰۲)
خُذْ مِنْ أَمْوَالِهِمْ صَدَقَةً تُطَهِّرُهُمْ وَتُزَکِّیهِمْ بِهَا
وَصَلِّ عَلَیْهِمْ إِنَّ صَلَاتَکَ سَکَنٌ لَهُمْ وَاللَّهُ سَمِیعٌ
عَلِیمٌ
﴿۱۰۳﴾
از اموالشان زکاتی دریافت کن که به سبب آن [نفوس و اموالشان را] پاک می
کنی، و آنان را رشد و تکامل می دهی؛ و [به هنگام دریافت زکات] بر آنان دعا
کن؛ زیرا دعای تو مایه آرامشی برای آنان است؛ و خدا شنوا و داناست. (۱۰۳)
أَلَمْ یَعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ هُوَ یَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ
عِبَادِهِ وَیَأْخُذُ الصَّدَقَاتِ وَأَنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ
الرَّحِیمُ
﴿۱۰۴﴾
آیا ندانسته اند که فقط خداست که از بندگانش توبه را می پذیرد و صدقات
را دریافت می کند؟ و یقیناً خداست که بسیار توبه پذیر و مهربان است. (۱۰۴)
وَقُلِ اعْمَلُوا فَسَیَرَى اللَّهُ عَمَلَکُمْ وَرَسُولُهُ
وَالْمُؤْمِنُونَ وَسَتُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَةِ
فَیُنَبِّئُکُمْ بِمَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ
﴿۱۰۵﴾
و بگو: عمل کنید یقیناً خدا و پیامبرش و مؤمنان اعمال شما را می بینند، و
به زودی به سوی دانای نهان و آشکار بازگردانده می شوید، پس شما را به آنچه
همواره انجام می دادید، آگاه می کند. (۱۰۵)
وَآخَرُونَ مُرْجَوْنَ لِأَمْرِ اللَّهِ إِمَّا یُعَذِّبُهُمْ وَإِمَّا یَتُوبُ عَلَیْهِمْ وَاللَّهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ
﴿۱۰۶﴾
و گروهی دیگر کارشان موقوف به مشیّت خداست، یا آنان را عذاب می کند یا توبه آنان را می پذیرد؛ و خدا دانا و حکیم است. (۱۰۶)
وَالَّذِینَ اتَّخَذُوا مَسْجِدًا ضِرَارًا وَکُفْرًا وَتَفْرِیقًا
بَیْنَ الْمُؤْمِنِینَ وَإِرْصَادًا لِمَنْ حَارَبَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ
مِنْ قَبْلُ وَلَیَحْلِفُنَّ إِنْ أَرَدْنَا إِلَّا الْحُسْنَى وَاللَّهُ
یَشْهَدُ إِنَّهُمْ لَکَاذِبُونَ
﴿۱۰۷﴾
و [از منافقان] کسانی هستند که بر پایه دورویی و نفاق، مسجدی ساختند
برای آسیب رساندن و ترویج کفر و تفرقه افکنی میان مؤمنان و کمین گاهی برای
[گردآمدن] کسانی که پیش از این با خدا و پیامبرش جنگیده بودند، سوگند سخت
می خورند که ما با ساختن این مسجد جز خوبی [و خدمت] قصدی نداشتیم، ولی خدا
گواهی می دهد که بی تردید آنان دروغگویند. (۱۰۷)
لَا تَقُمْ فِیهِ أَبَدًا لَمَسْجِدٌ أُسِّسَ عَلَى التَّقْوَى مِنْ
أَوَّلِ یَوْمٍ أَحَقُّ أَنْ تَقُومَ فِیهِ فِیهِ رِجَالٌ یُحِبُّونَ أَنْ
یَتَطَهَّرُوا وَاللَّهُ یُحِبُّ الْمُطَّهِّرِینَ
﴿۱۰۸﴾
هرگز [برای عبادت و نماز] در آن مسجد نایست، قطعاً مسجدی که از نخستین
روز بر پایه تقوا بنا شده شایسته تر است که در آن [به نماز و عبادت]
بایستی، در آن مردانی هستند که خواهان پاکیزگی [و طهارت جسم و جان] هستند؛ و
خدا پاکیزگان را دوست دارد. (۱۰۸)
أَفَمَنْ أَسَّسَ بُنْیَانَهُ عَلَى تَقْوَى مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانٍ
خَیْرٌ أَمْ مَنْ أَسَّسَ بُنْیَانَهُ عَلَى شَفَا جُرُفٍ هَارٍ فَانْهَارَ
بِهِ فِی نَارِ جَهَنَّمَ وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ
﴿۱۰۹﴾
آیا کسی که بنیاد [امورش] را بر پایه تقوای الهی و رضای او نهاده بهتر
است یا کسی که بنیاد [امورش] را بر لب پرتگاهی سست و فروریختنی نهاده؟! و
آن بنا با بناکننده اش در جهنم سقوط می کند؛ و خدا گروه ستمکاران را هدایت
نمی کند. (۱۰۹)
لَا یَزَالُ بُنْیَانُهُمُ الَّذِی بَنَوْا رِیبَةً فِی قُلُوبِهِمْ إِلَّا أَنْ تَقَطَّعَ قُلُوبُهُمْ وَاللَّهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ
﴿۱۱۰﴾
همواره آن ساختمانی که بنا نهاده اند در دل هایشان مایه شک و تردید است
تا دل هایشان [به سبب مرگ] پاره پاره شود، و خدا دانا و حکیم است. (۱۱۰)
إِنَّ اللَّهَ اشْتَرَى مِنَ الْمُؤْمِنِینَ أَنْفُسَهُمْ
وَأَمْوَالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ
اللَّهِ فَیَقْتُلُونَ وَیُقْتَلُونَ وَعْدًا عَلَیْهِ حَقًّا فِی
التَّوْرَاةِ وَالْإِنْجِیلِ وَالْقُرْآنِ وَمَنْ أَوْفَى بِعَهْدِهِ مِنَ
اللَّهِ فَاسْتَبْشِرُوا بِبَیْعِکُمُ الَّذِی بَایَعْتُمْ بِهِ وَذَلِکَ
هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ
﴿۱۱۱﴾
یقیناً خدا از مؤمنان جان ها و اموالشان را به بهای آنکه بهشت برای آنان
باشد خریده؛ همان کسانی که در راه خدا پیکار می کنند، پس [دشمن را] می
کشند و [خود در راه خدا] کشته می شوند [خدا آنان را] بر عهده خود در تورات و
انجیل و قرآن [وعده بهشت داده است] وعده ای حق؛ و چه کسی به عهد و پیمانش
از خدا وفادارتر است؟ پس [ای مؤمنان!] به این داد و ستدی که انجام داده
اید، خوشحال و شاد باشید؛ و این است کامیابی بزرگ. (۱۱۱)
التَّائِبُونَ الْعَابِدُونَ الْحَامِدُونَ السَّائِحُونَ الرَّاکِعُونَ
السَّاجِدُونَ الْآمِرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّاهُونَ عَنِ الْمُنْکَرِ
وَالْحَافِظُونَ لِحُدُودِ اللَّهِ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِینَ
﴿۱۱۲﴾
[آن مؤمنان، همان] توبه کنندگان، عبادت کنندگان، سپاس گزاران، روزه
داران، رکوع کنندگان، سجده کنندگان، فرمان دهندگان به معروف و بازدارندگان
از منکر و پاسداران حدود و مقرّرات خدایند؛ و مؤمنان را [به رحمت و رضوان
خدا] مژده ده. (۱۱۲)
مَا کَانَ لِلنَّبِیِّ وَالَّذِینَ آمَنُوا أَنْ یَسْتَغْفِرُوا
لِلْمُشْرِکِینَ وَلَوْ کَانُوا أُولِی قُرْبَى مِنْ بَعْدِ مَا تَبَیَّنَ
لَهُمْ أَنَّهُمْ أَصْحَابُ الْجَحِیمِ
﴿۱۱۳﴾
پیامبر و اهل ایمان را نسزد که برای مشرکان پس از آنکه روشن شد که آنان
اهل دوزخند، درخواست آمرزش کنند، هر چند از خویشان باشند. (۱۱۳)
وَمَا کَانَ اسْتِغْفَارُ إِبْرَاهِیمَ لِأَبِیهِ إِلَّا عَنْ
مَوْعِدَةٍ وَعَدَهَا إِیَّاهُ فَلَمَّا تَبَیَّنَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ
لِلَّهِ تَبَرَّأَ مِنْهُ إِنَّ إِبْرَاهِیمَ لَأَوَّاهٌ حَلِیمٌ
﴿۱۱۴﴾
و آمرزش خواهی ابراهیم برای پدرش جز به سبب وعده ای که به او داده بود،
نبود [که اگر از بت پرستی خودداری کند، برای او آمرزش بخواهد] چون برای او
روشن شد که وی دشمن خداست از او بیزاری جست؛ یقیناً ابراهیم بسیار مهربان و
بردبار بود. (۱۱۴)
وَمَا کَانَ اللَّهُ لِیُضِلَّ قَوْمًا بَعْدَ إِذْ هَدَاهُمْ حَتَّى
یُبَیِّنَ لَهُمْ مَا یَتَّقُونَ إِنَّ اللَّهَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ
﴿۱۱۵﴾
و خدا بر آن نیست که قومی را پس از آنکه هدایت کرد، گمراه سازد، مگر
آنکه اموری را که باید از آن بپرهیزند برای آنان بیان کند [و آنان مخالفت
ورزند]؛ مسلماً خدا به همه چیز داناست. (۱۱۵)
إِنَّ اللَّهَ لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ یُحْیِی وَیُمِیتُ
وَمَا لَکُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ وَلِیٍّ وَلَا نَصِیرٍ
﴿۱۱۶﴾
یقیناً خداست که مالکیّت و فرمانروایی آسمان ها و زمین در سیطره اوست؛
زنده می کند و می میراند؛ و شما را هیچ سرپرست و یاری جز خدا نیست. (۱۱۶)
لَقَدْ تَابَ اللَّهُ عَلَى النَّبِیِّ وَالْمُهَاجِرِینَ
وَالْأَنْصَارِ الَّذِینَ اتَّبَعُوهُ فِی سَاعَةِ الْعُسْرَةِ مِنْ بَعْدِ
مَا کَادَ یَزِیغُ قُلُوبُ فَرِیقٍ مِنْهُمْ ثُمَّ تَابَ عَلَیْهِمْ
إِنَّهُ بِهِمْ رَءُوفٌ رَحِیمٌ
﴿۱۱۷﴾
مسلماً خدا رحمت ویژه اش را بر پیامبر و مهاجران و انصار که در آن ساعت
دشوار [جنگ تبوک] از او پیروی کردند، ارزانی داشت، پس از آنکه نزدیک بود دل
های گروهی از آنان [به سبب سختی مسیر جنگ از حق] منحرف شود [و از ادامه
مسیر بازایستند و به مدینه برگردند] سپس خدا توبه آنان را پذیرفت زیرا خدا
نسبت به آنان بسیار رؤوف و مهربان است. (۱۱۷)
وَعَلَى الثَّلَاثَةِ الَّذِینَ خُلِّفُوا حَتَّى إِذَا ضَاقَتْ
عَلَیْهِمُ الْأَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ وَضَاقَتْ عَلَیْهِمْ أَنْفُسُهُمْ
وَظَنُّوا أَنْ لَا مَلْجَأَ مِنَ اللَّهِ إِلَّا إِلَیْهِ ثُمَّ تَابَ
عَلَیْهِمْ لِیَتُوبُوا إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ
﴿۱۱۸﴾
و [نیز رحمتش] شامل حال آن سه نفری [بود] که [با بهانه تراشیِ واهی از
شرکت در جنگ] بازمانده بودند [و همه مسلمانان به دستور پیامبر با آنان قطع
رابطه کردند] تا جایی که زمین با همه وسعت و فراخی اش بر آنان تنگ شد و [از
شدت غصه، اندوه و عذاب وجدان] دل هایشان هم در تنگی و مضیقه قرار گرفت، و
دانستند که هیچ پناهگاهی از خدا جز به سوی او نیست؛ پس خدا به رحمتش بر
آنان توجه کرد تا توبه کنند؛ زیرا خدا بسیار توبه پذیر و مهربان است. (۱۱۸)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَکُونُوا مَعَ الصَّادِقِینَ
﴿۱۱۹﴾
ای کسانی که ایمان آورده اید! از خدا پروا کنید و با صادقان باشید
[صادقانی که کامل ترینشان پیامبران و اهل بیت رسول بزرگوار اسلام هستند.]
(۱۱۹)
مَا کَانَ لِأَهْلِ الْمَدِینَةِ وَمَنْ حَوْلَهُمْ مِنَ الْأَعْرَابِ
أَنْ یَتَخَلَّفُوا عَنْ رَسُولِ اللَّهِ وَلَا یَرْغَبُوا بِأَنْفُسِهِمْ
عَنْ نَفْسِهِ ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ لَا یُصِیبُهُمْ ظَمَأٌ وَلَا نَصَبٌ
وَلَا مَخْمَصَةٌ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَلَا یَطَئُونَ مَوْطِئًا یَغِیظُ
الْکُفَّارَ وَلَا یَنَالُونَ مِنْ عَدُوٍّ نَیْلًا إِلَّا کُتِبَ لَهُمْ
بِهِ عَمَلٌ صَالِحٌ إِنَّ اللَّهَ لَا یُضِیعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِینَ
﴿۱۲۰﴾
شایسته نیست که اهل مدینه و بادیه نشینانی که پیرامون آنانند، از رسول
خدا تخلف کنند؛ و آنان را نسزد که به سبب پرداختن به خویش از حفظ جان او
[در شداید و سختی ها] دریغ ورزند؛ زیرا هیچ تشنگی و رنج و گرسنگی در راه
خدا به آنان نمی رسد، و در هیچ مکانی که کافران را به خشم می آورد، قدم نمی
گذارند، و از هیچ دشمنی انتقام نمی گیرند [و با نبرد با او به کام دل نمی
رسند] مگر آنکه به پاداش هر یک از آنان عمل شایسته ای در پرونده آنان ثبت
می شود؛ چرا که خدا پاداش نیکوکاران را تباه نمی کند. (۱۲۰)
وَلَا یُنْفِقُونَ نَفَقَةً صَغِیرَةً وَلَا کَبِیرَةً وَلَا
یَقْطَعُونَ وَادِیًا إِلَّا کُتِبَ لَهُمْ لِیَجْزِیَهُمُ اللَّهُ
أَحْسَنَ مَا کَانُوا یَعْمَلُونَ
﴿۱۲۱﴾
و هیچ مال کوچک و بزرگی را هزینه نمی کنند و هیچ سرزمینی را [برای نبرد
با دشمن یا انجام کار خیری] نمی پیمایند مگر آنکه در پرونده اعمالشان ثبت
می شود، تا خدا به آنان [نسبت به همه اعمالشان] با معیار گرفتن بهترین عملی
که همواره انجام می دادند، پاداش دهد. (۱۲۱)
وَمَا کَانَ الْمُؤْمِنُونَ لِیَنْفِرُوا کَافَّةً فَلَوْلَا نَفَرَ
مِنْ کُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طَائِفَةٌ لِیَتَفَقَّهُوا فِی الدِّینِ
وَلِیُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُوا إِلَیْهِمْ لَعَلَّهُمْ
یَحْذَرُونَ
﴿۱۲۲﴾
و مؤمنان را نسزد که همگی [به سوی جهاد] بیرون روند؛ چرا از هر جمیعتی
گروهی [به سوی پیامبر] کوچ نمی کنند تا در دین آگاهی یابند و قوم خود را
هنگامی که به سوی آنان بازگشتند، بیم دهند، باشد که [از مخالفت با خدا و
عذاب او] بپرهیزند. (۱۲۲)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا قَاتِلُوا الَّذِینَ یَلُونَکُمْ مِنَ
الْکُفَّارِ وَلْیَجِدُوا فِیکُمْ غِلْظَةً وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ
الْمُتَّقِینَ
﴿۱۲۳﴾
ای اهل ایمان! با کافرانی که هم جوار شما هستند، نبرد کنید؛ و آنان باید
در شما سرسختی و شدت یابند؛ و بدانید که خدا با پرهیزکاران است. (۱۲۳)
وَإِذَا مَا أُنْزِلَتْ سُورَةٌ فَمِنْهُمْ مَنْ یَقُولُ أَیُّکُمْ
زَادَتْهُ هَذِهِ إِیمَانًا فَأَمَّا الَّذِینَ آمَنُوا فَزَادَتْهُمْ
إِیمَانًا وَهُمْ یَسْتَبْشِرُونَ
﴿۱۲۴﴾
و هنگامی که سوره ای نازل شود، برخی از منافقان به اهل ایمان گویند: این
سوره، ایمان کدام یک از شما را افزود؟ ولی کسانی که ایمان آورده اند این
سوره بر ایمانشان افزود، و آنان [از نزول این سوره] شادمان می شوند. (۱۲۴)
وَأَمَّا الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزَادَتْهُمْ رِجْسًا إِلَى رِجْسِهِمْ وَمَاتُوا وَهُمْ کَافِرُونَ
﴿۱۲۵﴾
اما کسانی که در دل هایشان بیماری [نفاق] است، پس پلیدی بر پلیدیشان افزود و در حالی که کافر بودند از دنیا رفتند. (۱۲۵)
أَوَلَا یَرَوْنَ أَنَّهُمْ یُفْتَنُونَ فِی کُلِّ عَامٍ مَرَّةً أَوْ مَرَّتَیْنِ ثُمَّ لَا یَتُوبُونَ وَلَا هُمْ یَذَّکَّرُونَ
﴿۱۲۶﴾
آیا نمی بینند که در هر سال یک بار یا دو بار [به وسیله جهاد یا پیش
آمدهای دیگر] آزمایش می شوند، ولی نه توبه می کنند ونه پند می گیرند. (۱۲۶)
وَإِذَا مَا أُنْزِلَتْ سُورَةٌ نَظَرَ بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ هَلْ
یَرَاکُمْ مِنْ أَحَدٍ ثُمَّ انْصَرَفُوا صَرَفَ اللَّهُ قُلُوبَهُمْ
بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لَا یَفْقَهُونَ
﴿۱۲۷﴾
و هنگامی که سوره ای نازل شود برخی از منافقان به برخی دیگر، نگاهِ
[مرموزانه] می کنند [و به سبب نگرانی از برملا شدن نفاقشان می گویند:] آیا
کسی شما را می بیند؟ سپس [به صورت مخفیانه از محضر پیامبر خدا] بازمی
گردند، خدا دل هایشان را [از حق] گردانیده است؛ زیرا آنان گروهی هستند که
[حقایق را] نمی فهمند. (۱۲۷)
لَقَدْ جَاءَکُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِکُمْ عَزِیزٌ عَلَیْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِیصٌ عَلَیْکُمْ بِالْمُؤْمِنِینَ رَءُوفٌ رَحِیمٌ
﴿۱۲۸﴾
یقیناً پیامبری از جنس خودتان به سویتان آمد که به رنج و مشقت افتادنتان
بر او دشوار است، اشتیاق شدیدی به [هدایتِ] شما دارد، و نسبت به مؤمنان
رؤوف و مهربان است. (۱۲۸)
فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ حَسْبِیَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ
﴿۱۲۹﴾
پس اگر [منافقان] از حق روی گرداندند، بگو: خدا مرا بس است، هیچ معبودی
جز او نیست، فقط بر او توکل کردم، و او پروردگار عرش بزرگ است. (۱۲۹)