دبستانی ها
وبلاگی برای دانش آموزان دوره ی دوم دبستان
دبستانی ها
وبلاگی برای دانش آموزان دوره ی دوم دبستانسوره ۱۰: یونس - جزء ۱۱ - ترجمه انصاریان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
الر تِلْکَ آیَاتُ الْکِتَابِ الْحَکِیمِ
﴿۱﴾
الر ـ این آیات [با عظمت] کتاب محکم و استوار است. (۱)
أَکَانَ لِلنَّاسِ عَجَبًا أَنْ أَوْحَیْنَا إِلَى رَجُلٍ مِنْهُمْ أَنْ
أَنْذِرِ النَّاسَ وَبَشِّرِ الَّذِینَ آمَنُوا أَنَّ لَهُمْ قَدَمَ
صِدْقٍ عِنْدَ رَبِّهِمْ قَالَ الْکَافِرُونَ إِنَّ هَذَا لَسَاحِرٌ
مُبِینٌ
﴿۲﴾
آیا برای مردم شگفت آور است که بر مردی از خودشان وحی فرستادیم که مردم
را [از عاقبت کفر، ناسپاسی، گناه و تجاوز] بیم ده، و به کسانی که ایمان
آورده اند مژده ده که آنان را نزد پروردگارشان سابقه ای نیک [و مقام، مرتبه
ای بلند و پاداشی شایسته] است. کافران [لجوج و بی منطق] گفتند: همانا این
مرد، جادوگری آشکار است!! (۲)
إِنَّ رَبَّکُمُ اللَّهُ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ فِی
سِتَّةِ أَیَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ یُدَبِّرُ الْأَمْرَ مَا
مِنْ شَفِیعٍ إِلَّا مِنْ بَعْدِ إِذْنِهِ ذَلِکُمُ اللَّهُ رَبُّکُمْ
فَاعْبُدُوهُ أَفَلَا تَذَکَّرُونَ
﴿۳﴾
یقیناً پروردگارتان خدای یکتاست که آسمان ها و زمین را در شش روز پدید
آورد، آن گاه بر تخت فرمانروایی و حکومت بر آفرینش چیره شد، همواره کار
جهان را [با قوانینی استوار و منظم] تدبیر می کند. [کار] هیچ واسطه ای [در
همه جهان هستی برای جابجایی عناصر وترکیب اجزا وبه جریان انداختن امور] جز
پس از اذن او نیست. این است خدا، پروردگار شما، پس او را بپرستید؛ آیا
متذکّر [حقایق] نمی شوید؟ (۳)
إِلَیْهِ مَرْجِعُکُمْ جَمِیعًا وَعْدَ اللَّهِ حَقًّا إِنَّهُ یَبْدَأُ
الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ لِیَجْزِیَ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا
الصَّالِحَاتِ بِالْقِسْطِ وَالَّذِینَ کَفَرُوا لَهُمْ شَرَابٌ مِنْ
حَمِیمٍ وَعَذَابٌ أَلِیمٌ بِمَا کَانُوا یَکْفُرُونَ
﴿۴﴾
بازگشت همه شما فقط به سوی اوست. [خدا شما را وعده داد] وعده ای حق
وثابت؛ بی تردید اوست که جهان آفرینش را می آفریند، سپس آن را [به قیامت]
بازمی گرداند تا کسانی که ایمان آورده اند و کارهای شایسته انجام داده اند،
به عدالت و انصاف پاداش دهد، و برای کسانی که کافر شدند به کیفر کفری که
همواره می ورزیدند، شربتی از آب بسیار جوشان و عذابی دردناک است. (۴)
هُوَ الَّذِی جَعَلَ الشَّمْسَ ضِیَاءً وَالْقَمَرَ نُورًا وَقَدَّرَهُ
مَنَازِلَ لِتَعْلَمُوا عَدَدَ السِّنِینَ وَالْحِسَابَ مَا خَلَقَ اللَّهُ
ذَلِکَ إِلَّا بِالْحَقِّ یُفَصِّلُ الْآیَاتِ لِقَوْمٍ یَعْلَمُونَ
﴿۵﴾
اوست که خورشید را فروزان و ماه را تابان قرار داد، و برای ماه منازلی
[چون هلال، تربیع، بدر و محاق] مقدّر ساخت تا شمار سال و حساب [ماه، هفته،
اوقات امور زندگی و تنظیم برنامه های معیشت] را بدانید. خدا آنها را جز به
درستی و راستی نیافریده؛ او نشانه ها را برای گروهی که دانایند [بدون هر
گونه ابهام] بیان می کند. (۵)
إِنَّ فِی اخْتِلَافِ اللَّیْلِ وَالنَّهَارِ وَمَا خَلَقَ اللَّهُ فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ لَآیَاتٍ لِقَوْمٍ یَتَّقُونَ
﴿۶﴾
به یقین در رفت و آمد شب و روز و آنچه را خدا در آسمان ها و زمین پدید
آورد، برای گروهی که همواره تقوا پیشه اند، نشانه هایی [بر توحید، ربوبیّت و
قدرت خدا] ست. (۶)
إِنَّ الَّذِینَ لَا یَرْجُونَ لِقَاءَنَا وَرَضُوا بِالْحَیَاةِ
الدُّنْیَا وَاطْمَأَنُّوا بِهَا وَالَّذِینَ هُمْ عَنْ آیَاتِنَا
غَافِلُونَ
﴿۷﴾
مسلماً کسانی که دیدارِ [قیامتِ] ما [و محاسبه شدن اعمالشان] را امید
ندارند و به زندگی دنیا خشنود شده اند و به آن آرام یافته اند و آنانکه از
آیات ما بی خبرند. (۷)
أُولَئِکَ مَأْوَاهُمُ النَّارُ بِمَا کَانُوا یَکْسِبُونَ
﴿۸﴾
آنانند که به کیفر گناهانی که همواره مرتکب می شدند، جایگاهشان آتش است. (۸)
إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ یَهْدِیهِمْ
رَبُّهُمْ بِإِیمَانِهِمْ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهِمُ الْأَنْهَارُ فِی
جَنَّاتِ النَّعِیمِ
﴿۹﴾
بی تردید کسانی که ایمان آورده اند و کارهای شایسته انجام داده اند،
پروردگارشان آنان را به سبب ایمانشان به بهشت های پر نعمت که نهرها از زیر
[قصرهایِ] آنها جاری است، راهنمایی می کند. (۹)
دَعْوَاهُمْ فِیهَا سُبْحَانَکَ اللَّهُمَّ وَتَحِیَّتُهُمْ فِیهَا
سَلَامٌ وَآخِرُ دَعْوَاهُمْ أَنِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ
﴿۱۰﴾
[آغازِ] نیایششان در آنجا [این است که]: خدایا! از هر عیب و نقصی
منزّهی، و درود خدا در آنجا به آنان عطا کردن سلامتی کامل است، و پایان
بخشِ نیایششان این است که همه ستایش ها ویژه خدا مالک و مربی جهانیان است.
(۱۰)
وَلَوْ یُعَجِّلُ اللَّهُ لِلنَّاسِ الشَّرَّ اسْتِعْجَالَهُمْ
بِالْخَیْرِ لَقُضِیَ إِلَیْهِمْ أَجَلُهُمْ فَنَذَرُ الَّذِینَ لَا
یَرْجُونَ لِقَاءَنَا فِی طُغْیَانِهِمْ یَعْمَهُونَ
﴿۱۱﴾
و اگر خدا برای مردم در عذاب و مجازات همان گونه که آنان در طلب خیر و
خوشی شتاب دارند، شتاب می ورزید، قطعاً مدت عمرشان [با نزول عذاب و مجازات]
پایان می یافت؛ پس کسانی که دیدارِ [قیامتِ] ما [و محاسبه شدن اعمالشان]
را امید ندارند، وا می گذاریم تا در طغیانشان سرگردان بمانند. (۱۱)
وَإِذَا مَسَّ الْإِنْسَانَ الضُّرُّ دَعَانَا لِجَنْبِهِ أَوْ قَاعِدًا
أَوْ قَائِمًا فَلَمَّا کَشَفْنَا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ کَأَنْ لَمْ
یَدْعُنَا إِلَى ضُرٍّ مَسَّهُ کَذَلِکَ زُیِّنَ لِلْمُسْرِفِینَ مَا
کَانُوا یَعْمَلُونَ
﴿۱۲﴾
و چون انسان را گزند و آسیبی رسد، ما را [در همه حالات] به پهلو خوابیده
یا نشسته یا ایستاده [به یاری] می خواند، پس زمانی که گزند و آسیبش را
برطرف کنیم، آن چنان به راه ناسپاسی و گناه می رود که گویی هرگز ما را برای
برطرف کردن گزند و آسیبی که به او رسیده [به یاری] نخوانده است!! این گونه
برای اسراف کاران اعمالی که همواره انجام می دادند، آراسته شده [تا جایی
که زشتی اعمالشان را نمی فهمند.] (۱۲)
وَلَقَدْ أَهْلَکْنَا الْقُرُونَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَمَّا ظَلَمُوا
وَجَاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَیِّنَاتِ وَمَا کَانُوا لِیُؤْمِنُوا
کَذَلِکَ نَجْزِی الْقَوْمَ الْمُجْرِمِینَ
﴿۱۳﴾
یقیناً اقوام پیش از شما را هنگامی که ستم ورزیدند، هلاک کردیم، و
پیامبرانشان برای آنان دلایل روشن آوردند، ولی آنان بر آن نبودند که ایمان
بیاورند؛ این گونه گروه گناهکار را کیفر می دهیم. (۱۳)
ثُمَّ جَعَلْنَاکُمْ خَلَائِفَ فِی الْأَرْضِ مِنْ بَعْدِهِمْ لِنَنْظُرَ کَیْفَ تَعْمَلُونَ
﴿۱۴﴾
سپس شما را بعد از آنان در زمین جانشین قرار دادیم تا [بر پایه سنّت آزمایش] بنگریم، چگونه عمل می کنید؟ (۱۴)
وَإِذَا تُتْلَى عَلَیْهِمْ آیَاتُنَا بَیِّنَاتٍ قَالَ الَّذِینَ لَا
یَرْجُونَ لِقَاءَنَا ائْتِ بِقُرْآنٍ غَیْرِ هَذَا أَوْ بَدِّلْهُ قُلْ
مَا یَکُونُ لِی أَنْ أُبَدِّلَهُ مِنْ تِلْقَاءِ نَفْسِی إِنْ أَتَّبِعُ
إِلَّا مَا یُوحَى إِلَیَّ إِنِّی أَخَافُ إِنْ عَصَیْتُ رَبِّی عَذَابَ
یَوْمٍ عَظِیمٍ
﴿۱۵﴾
و هنگامی که آیات روشن ما بر آنان خوانده شود، کسانی که دیدار [قیامت]
ما [و محاسبه شدن اعمالشان] را امید ندارند، می گویند: قرآنی غیر این بیاور
یا آن را [به آیاتی دیگر که خوش آیند طبع ما باشد] تغییر ده!! بگو: مرا
نرسد که آن را از نزد خود تغییر دهم؛ جز آنچه را به من وحی می شود، پیروی
نمی کنم؛ من اگر پروردگارم را نافرمانی کنم، از عذاب روزی بزرگ می ترسم.
(۱۵)
قُلْ لَوْ شَاءَ اللَّهُ مَا تَلَوْتُهُ عَلَیْکُمْ وَلَا أَدْرَاکُمْ
بِهِ فَقَدْ لَبِثْتُ فِیکُمْ عُمُرًا مِنْ قَبْلِهِ أَفَلَا تَعْقِلُونَ
﴿۱۶﴾
بگو: اگر خدا می خواست آن را بر شما نمی خواندم، و او هم شما را به آن
آگاه نمی کرد؛ همانا مدت ها پیش از نزول قرآن در میان شما بودم، [و ادعای
پیامبری نداشتم، اکنون صدق پیامبری خود را با این قرآن اثبات می کنم] آیا
نمی اندیشید؟ (۱۶)
فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ کَذِبًا أَوْ کَذَّبَ بِآیَاتِهِ إِنَّهُ لَا یُفْلِحُ الْمُجْرِمُونَ
﴿۱۷﴾
پس ستمکارتر از کسی که بر خدا دروغ بندد یا آیاتش را تکذیب کند، کیست؟ یقیناً گنهکاران، رستگار نخواهند شد. (۱۷)
وَیَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ مَا لَا یَضُرُّهُمْ وَلَا
یَنْفَعُهُمْ وَیَقُولُونَ هَؤُلَاءِ شُفَعَاؤُنَا عِنْدَ اللَّهِ قُلْ
أَتُنَبِّئُونَ اللَّهَ بِمَا لَا یَعْلَمُ فِی السَّمَاوَاتِ وَلَا فِی
الْأَرْضِ سُبْحَانَهُ وَتَعَالَى عَمَّا یُشْرِکُونَ
﴿۱۸﴾
و آنان به جای خدا چیزهایی را می پرستند که نه زیانی به آنان می رسانند و
نه سودی به آنان می دهند؛ و می گویند: اینان شفیعان ما نزد خدایند. بگو:
آیا خدا را به شفیعانی خبر می دهید که آنها را در آسمان ها و زمین [به
عنوان شفیع] نمی شناسد؟ او از آنچه که شریک او قرار می دهند، منزّه و برتر
است. (۱۸)
وَمَا کَانَ النَّاسُ إِلَّا أُمَّةً وَاحِدَةً فَاخْتَلَفُوا وَلَوْلَا
کَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّکَ لَقُضِیَ بَیْنَهُمْ فِیمَا فِیهِ
یَخْتَلِفُونَ
﴿۱۹﴾
و مردم [بر محور یکتاپرستی] جز امت واحدی نبودند؛ پس [چیزی نگذشت که
درباره دین] دچار اختلاف شدند؛ و اگر از سوی پروردگارت، فرمانی مقرّر نشده
بود [که عذاب اختلاف کنندگان تا قیامت به تأخیر افتد] یقیناً میان آنان در
آنچه اختلاف می کنند، داوری می شد [و نتیجه داوری نابودی آنان و انقراض
نسلشان بود.] (۱۹)
وَیَقُولُونَ لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَیْهِ آیَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَقُلْ
إِنَّمَا الْغَیْبُ لِلَّهِ فَانْتَظِرُوا إِنِّی مَعَکُمْ مِنَ
الْمُنْتَظِرِینَ
﴿۲۰﴾
و می گویند: چرا از سوی پروردگارش معجزه ای [چون عصای موسی وناقه صالح
وغیر آن] بر او نازل نشده؟ بگو: [آمدن و نیامدن معجزه از امور غیبی است و]
غیب ویژه خداست؛ پس [به خاطر لجاجت و مخالفت با حق] به انتظار [عذاب] باشید
که من هم با شما از منتظرانم. (۲۰)
وَإِذَا أَذَقْنَا النَّاسَ رَحْمَةً مِنْ بَعْدِ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُمْ
إِذَا لَهُمْ مَکْرٌ فِی آیَاتِنَا قُلِ اللَّهُ أَسْرَعُ مَکْرًا إِنَّ
رُسُلَنَا یَکْتُبُونَ مَا تَمْکُرُونَ
﴿۲۱﴾
و چون مردم را پس از رنج و آسیبی که به آنان رسیده، رفاه و آسایشی
بچشانیم [به جای سپاس و ستایش] ناگاه در آیات ما به نیرنگ و بداندیشی
برخیزند [و برای نپذیرفتن آن به بهانه ها و توجیهات بی پایه متوسّل شوند]
بگو: خدا در کیفر و مجازات، سریع تر و کارآمدتر است. مسلماً فرستادگان ما
[که فرشتگان و نویسندگانِ اعمالند] آنچه نیرنگ و بداندیشی می کنید [در نامه
عمل شما] ثبت می کنند. (۲۱)
هُوَ الَّذِی یُسَیِّرُکُمْ فِی الْبَرِّ وَالْبَحْرِ حَتَّى إِذَا
کُنْتُمْ فِی الْفُلْکِ وَجَرَیْنَ بِهِمْ بِرِیحٍ طَیِّبَةٍ وَفَرِحُوا
بِهَا جَاءَتْهَا رِیحٌ عَاصِفٌ وَجَاءَهُمُ الْمَوْجُ مِنْ کُلِّ مَکَانٍ
وَظَنُّوا أَنَّهُمْ أُحِیطَ بِهِمْ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ
الدِّینَ لَئِنْ أَنْجَیْتَنَا مِنْ هَذِهِ لَنَکُونَنَّ مِنَ
الشَّاکِرِینَ
﴿۲۲﴾
او کسی است که شما را در خشکی و دریا گردش می دهد، تا آن گاه که در کشتی
ها باشید و کشتی ها مسافرانش را با بادی ملایم و آرام حرکت دهند، و کشتی
نشینان به آن باد ملایم و آرام شادمان شوند، ناگاه بادی تند و سخت بر آن
کشتی وَزَد و از هر طرف موجی سهمگین بر آنان تازد، و یقین کنند که در
محاصره [امواج خطرناک] افتاده اند [و راهی برای نجات ندارند]، [در آن
هنگامه هلاکت بار] خدا را در حالی که ایمان و عبادت را از هر گونه شرکی
برای او خالص می کنند، می خوانند که اگر ما را از این [عرصه هلاکت بار]
نجات دهی، مسلماً و قطعاً از سپاس گزاران خواهیم شد. (۲۲)
فَلَمَّا أَنْجَاهُمْ إِذَا هُمْ یَبْغُونَ فِی الْأَرْضِ بِغَیْرِ
الْحَقِّ یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّمَا بَغْیُکُمْ عَلَى أَنْفُسِکُمْ
مَتَاعَ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا ثُمَّ إِلَیْنَا مَرْجِعُکُمْ
فَنُنَبِّئُکُمْ بِمَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ
﴿۲۳﴾
پس هنگامی که آنان را نجات بخشد، ناگهان در زمین به ناحق تجاوز و سرکشی
می کنند. ای مردم! تجاوز و سرکشی شما فقط به زیان خود شماست؛ [چند روزی
محدود از] کالای زندگی دنیا [بهره می برید]؛ آن گاه بازگشتتان به سوی ماست؛
پس شما را به اعمالی که همواره انجام می دادید، آگاه می کنیم. (۲۳)
إِنَّمَا مَثَلُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا کَمَاءٍ أَنْزَلْنَاهُ مِنَ
السَّمَاءِ فَاخْتَلَطَ بِهِ نَبَاتُ الْأَرْضِ مِمَّا یَأْکُلُ النَّاسُ
وَالْأَنْعَامُ حَتَّى إِذَا أَخَذَتِ الْأَرْضُ زُخْرُفَهَا وَازَّیَّنَتْ
وَظَنَّ أَهْلُهَا أَنَّهُمْ قَادِرُونَ عَلَیْهَا أَتَاهَا أَمْرُنَا
لَیْلًا أَوْ نَهَارًا فَجَعَلْنَاهَا حَصِیدًا کَأَنْ لَمْ تَغْنَ
بِالْأَمْسِ کَذَلِکَ نُفَصِّلُ الْآیَاتِ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ
﴿۲۴﴾
در حقیقت، داستان زندگی دنیا [در زود گذر بودن] مانند آبی است که از
آسمان نازل کردیم، پس گیاهان و روییدنی های زمین از آنچه مردم و چهارپایان
از آن می خورند، با آن آب در آمیخت [و رشد و نمو یافت] تا آن گاه که زمین
[سرسبزی و نهایت زیبایی و] زینتش را [از آن همه روییدنی های رنگارنگ هم چون
عروس] بر خود گرفت، و اهل آن گمان کردند که قدرت [هر نوع بهره برداری را]
از آن [چهره زیبا و آراسته] دارند، [که ناگهان] فرمان ما در شبی یا روزی
[به صورت سرمایی سخت یا صاعقه ای آتش زا یا توفانی بنیان کن] به زمین رسید،
پس همه گیاهان را به صورت گیاهان خشک درو شده درآوردیم که گویی دیروز
[چنین زراعتی] وجود نداشته. این گونه نشانه ها [ی قدرت خود] را برای گروهی
که می اندیشند، بیان می کنیم. (۲۴)
وَاللَّهُ یَدْعُو إِلَى دَارِ السَّلَامِ وَیَهْدِی مَنْ یَشَاءُ إِلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ
﴿۲۵﴾
و خدا [مردم را] به سرای سلامت و امنیت [که بهشتِ عنبر سرشت است] دعوت
می کند و هر که را بخواهد به راهی راست هدایت می نماید. (۲۵)
لِلَّذِینَ أَحْسَنُوا الْحُسْنَى وَزِیَادَةٌ وَلَا یَرْهَقُ
وُجُوهَهُمْ قَتَرٌ وَلَا ذِلَّةٌ أُولَئِکَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمْ
فِیهَا خَالِدُونَ
﴿۲۶﴾
برای کسانی که نیکی کردند، [بهترین] پاداش و افزون [بر آن] است؛ و چهره
آنان را سیاهی و خواری نمی پوشاند؛ آنان اهل بهشت اند [و] در آن جاودانه
اند. (۲۶)
وَالَّذِینَ کَسَبُوا السَّیِّئَاتِ جَزَاءُ سَیِّئَةٍ بِمِثْلِهَا
وَتَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ مَا لَهُمْ مِنَ اللَّهِ مِنْ عَاصِمٍ کَأَنَّمَا
أُغْشِیَتْ وُجُوهُهُمْ قِطَعًا مِنَ اللَّیْلِ مُظْلِمًا أُولَئِکَ
أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ
﴿۲۷﴾
و کسانی که مرتکب بدی ها شدند، کیفر هر بدی مانند همان بدی است و خواری
آنان را فرامی گیرد، برای آنان از [خشم و عذاب] خدا هیچ حافظ و نگه دارنده
ای نخواهد بود؛ گویی چهره هایشان با پاره هایی از شب تاریک پوشیده شده؛
آنان اهل آتش اند و در آن جاودانه اند. (۲۷)
وَیَوْمَ نَحْشُرُهُمْ جَمِیعًا ثُمَّ نَقُولُ لِلَّذِینَ أَشْرَکُوا
مَکَانَکُمْ أَنْتُمْ وَشُرَکَاؤُکُمْ فَزَیَّلْنَا بَیْنَهُمْ وَقَالَ
شُرَکَاؤُهُمْ مَا کُنْتُمْ إِیَّانَا تَعْبُدُونَ
﴿۲۸﴾
و [یاد کن] روزی را که همه آنان را [در قیامت] جمع می کنیم، آن گاه به
مشرکان می گوییم: شما و معبودانتان در جایگاه خود بایستید؛ پس میان آنان و
معبودشان جدایی می اندازیم، و معبودانشان به آنان خطاب می کنند: شما در
دنیا ما را نمی پرستیدید [بلکه شیطان و هوای نفس خود را می پرستیدید.] (۲۸)
فَکَفَى بِاللَّهِ شَهِیدًا بَیْنَنَا وَبَیْنَکُمْ إِنْ کُنَّا عَنْ عِبَادَتِکُمْ لَغَافِلِینَ
﴿۲۹﴾
پس خدا میان ما و شما از جهت شهادت کافی است که ما یقیناً از پرستش شما نسبت به خود بی خبر بودیم. (۲۹)
هُنَالِکَ تَبْلُو کُلُّ نَفْسٍ مَا أَسْلَفَتْ وَرُدُّوا إِلَى اللَّهِ
مَوْلَاهُمُ الْحَقِّ وَضَلَّ عَنْهُمْ مَا کَانُوا یَفْتَرُونَ
﴿۳۰﴾
آنجاست که هر کسی [به پاداش] هر عملی که از پیش فرستاده گرفتار آید، همه
به سوی خدا ـ سرپرست حقیقی خود ـ بازگردانده می شوند، و آنچه را همواره به
دروغ شریک خدا انگاشته بودند [گم شده] از دستشان می رود. (۳۰)
قُلْ مَنْ یَرْزُقُکُمْ مِنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ أَمَّنْ یَمْلِکُ
السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَمَنْ یُخْرِجُ الْحَیَّ مِنَ الْمَیِّتِ
وَیُخْرِجُ الْمَیِّتَ مِنَ الْحَیِّ وَمَنْ یُدَبِّرُ الْأَمْرَ
فَسَیَقُولُونَ اللَّهُ فَقُلْ أَفَلَا تَتَّقُونَ
﴿۳۱﴾
بگو: کیست که شما را از آسمان و زمین روزی می دهد؟ یا کیست که بر گوش ها
و چشم ها مالکیّت و حکومت دارد؟ و کیست که زنده را از مرده، و مرده را از
زنده بیرون می آورد؟ و کیست که همواره امور [جهان هستی] را تدبیر می کند؟
به زودی خواهند گفت: خدا! پس بگو: آیا [از پرستش غیر او] نمی پرهیزید؟!
(۳۱)
فَذَلِکُمُ اللَّهُ رَبُّکُمُ الْحَقُّ فَمَاذَا بَعْدَ الْحَقِّ إِلَّا الضَّلَالُ فَأَنَّى تُصْرَفُونَ
﴿۳۲﴾
این است خدا، پروردگار حقیقی شما، بنابراین بعد از حق چیزی جز گمراهی و
ضلالت وجود دارد؟ پس چگونه شما را از حق بازمی گردانند؟ (۳۲)
کَذَلِکَ حَقَّتْ کَلِمَتُ رَبِّکَ عَلَى الَّذِینَ فَسَقُوا أَنَّهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ
﴿۳۳﴾
این گونه فرمان قاطعانه پروردگارت درباره فاسقان محقّق و ثابت شد که اینان [به سبب گناه و لجاجت] ایمان نمی آورند. (۳۳)
قُلْ هَلْ مِنْ شُرَکَائِکُمْ مَنْ یَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ
قُلِ اللَّهُ یَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ فَأَنَّى تُؤْفَکُونَ
﴿۳۴﴾
بگو: آیا از معبودهای شما کسی هست که جهان آفرینش را ایجاد نماید و سپس
آن را [پس ازفانی شدن، به قیامت] بازگرداند؟ بگو: فقط خداست که جهان آفرینش
را می آفریند سپس آن را [پس از فنا] بازمی گرداند، پس چگونه [از حق]
منصرفتان می کنند؟ (۳۴)
قُلْ هَلْ مِنْ شُرَکَائِکُمْ مَنْ یَهْدِی إِلَى الْحَقِّ قُلِ اللَّهُ
یَهْدِی لِلْحَقِّ أَفَمَنْ یَهْدِی إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ
یُتَّبَعَ أَمَّنْ لَا یَهِدِّی إِلَّا أَنْ یُهْدَى فَمَا لَکُمْ کَیْفَ
تَحْکُمُونَ
﴿۳۵﴾
بگو: آیا از معبودان شما کسی هست که به سوی حق هدایت کند؟ بگو: فقط
خداست که به سوی حق هدایت می کند؛ پس آیا کسی که به سوی حق هدایت می کند،
برای پیروی شدن شایسته تر است یا کسی که هدایت نمی یابد مگر آنکه هدایتش
کنند؟ شما را چه شده؟ چگونه [بدون بصیرت و دانش] داوری می کنید؟ (۳۵)
وَمَا یَتَّبِعُ أَکْثَرُهُمْ إِلَّا ظَنًّا إِنَّ الظَّنَّ لَا یُغْنِی
مِنَ الْحَقِّ شَیْئًا إِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ بِمَا یَفْعَلُونَ
﴿۳۶﴾
و بیشتر آنان [در عقاید و آرایشان] جز از گمان و ظن پیروی نمی کنند،
یقیناً گمان و ظن به هیچوجه انسان را از حق بی نیاز نمی کند، [و جای معرفت و
دانش را نمی گیرد] مسلماً خدا به آنچه انجام می دهند، داناست. (۳۶)
وَمَا کَانَ هَذَا الْقُرْآنُ أَنْ یُفْتَرَى مِنْ دُونِ اللَّهِ
وَلَکِنْ تَصْدِیقَ الَّذِی بَیْنَ یَدَیْهِ وَتَفْصِیلَ الْکِتَابِ لَا
رَیْبَ فِیهِ مِنْ رَبِّ الْعَالَمِینَ
﴿۳۷﴾
و این قرآن را نسزد که دروغی ساختگی از سوی غیر خدا باشد، بلکه [با آیات
محکم و استوارش] تصدیق کننده کتاب های پیش از خود و شرح و توضیحی بر هر
کتاب [آسمانی] است، در آن هیچ تردیدی نیست که از سوی پروردگار جهانیان است.
(۳۷)
أَمْ یَقُولُونَ افْتَرَاهُ قُلْ فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِثْلِهِ وَادْعُوا
مَنِ اسْتَطَعْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ
﴿۳۸﴾
ولی [این سبک مغزان بی منطق، در عین روشن بودن حقیقت] می گویند:
[پیامبر] آن را به دروغ بافته است. بگو: پس اگر [در ادعای خود] راستگو
هستید، سوره ای مانند آن بیاورید، و هر که را جز خدا می توانید [برای این
کار] به یاری خود دعوت کنید. (۳۸)
بَلْ کَذَّبُوا بِمَا لَمْ یُحِیطُوا بِعِلْمِهِ وَلَمَّا یَأْتِهِمْ
تَأْوِیلُهُ کَذَلِکَ کَذَّبَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَانْظُرْ کَیْفَ
کَانَ عَاقِبَةُ الظَّالِمِینَ
﴿۳۹﴾
آری، [عجولانه] حقیقتی را تکذیب کردند که به معارف و مفاهیمش احاطه
نداشتند و هنوز تفسیر عینی و تحقّق و ظهور آیاتش [که در قیامت انجام می
گیرد] برای آنان نیامده است، کسانی که پیش از آنان بودند [نیز آیات الهی و
پیامبران را] این گونه تکذیب کردند؛ پس با تأمل بنگر که سرانجام ستمکاران
چگونه بود؟ (۳۹)
وَمِنْهُمْ مَنْ یُؤْمِنُ بِهِ وَمِنْهُمْ مَنْ لَا یُؤْمِنُ بِهِ وَرَبُّکَ أَعْلَمُ بِالْمُفْسِدِینَ
﴿۴۰﴾
و گروهی از مردم به قرآن ایمان می آورند و گروهی ایمان نمی آورند؛ و پروردگارت به مفسدان، داناتر است. (۴۰)
وَإِنْ کَذَّبُوکَ فَقُلْ لِی عَمَلِی وَلَکُمْ عَمَلُکُمْ أَنْتُمْ
بَرِیئُونَ مِمَّا أَعْمَلُ وَأَنَا بَرِیءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ
﴿۴۱﴾
و اگر تو را تکذیب کردند [تا آنجا که از ایمان آوردنشان ناامید شدی]
بگو: عمل من برای من وعمل شما برای شماست، شما از آنچه من انجام می دهم،
بیزارید، ومن از آنچه شما انجام می دهید، بیزارم. (۴۱)
وَمِنْهُمْ مَنْ یَسْتَمِعُونَ إِلَیْکَ أَفَأَنْتَ تُسْمِعُ الصُّمَّ وَلَوْ کَانُوا لَا یَعْقِلُونَ
﴿۴۲﴾
و برخی از آنان به تو گوش می دهند [ولی گویا نمی شنوند] آیا تو می توانی کران را گرچه اندیشه نمی کنند، بشنوانی؟ (۴۲)
وَمِنْهُمْ مَنْ یَنْظُرُ إِلَیْکَ أَفَأَنْتَ تَهْدِی الْعُمْیَ وَلَوْ کَانُوا لَا یُبْصِرُونَ
﴿۴۳﴾
و گروهی از آنان تو را می نگرند [ولی گویا از درک معجزاتت، فهم آیات
قرآن، سلامت اخلاق و کردارت با چشم دل ناتوانند]. آیا تو می توانی
نابینایان را گرچه از روی بصیرت و بینش نبینند، هدایت کنی؟ (۴۳)
إِنَّ اللَّهَ لَا یَظْلِمُ النَّاسَ شَیْئًا وَلَکِنَّ النَّاسَ أَنْفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ
﴿۴۴﴾
یقیناً خدا هیچ ستمی به مردم روا نمی دارد، ولی مردم [با روی گردانی از حق] بر خود ستم می ورزند. (۴۴)
وَیَوْمَ یَحْشُرُهُمْ کَأَنْ لَمْ یَلْبَثُوا إِلَّا سَاعَةً مِنَ
النَّهَارِ یَتَعَارَفُونَ بَیْنَهُمْ قَدْ خَسِرَ الَّذِینَ کَذَّبُوا
بِلِقَاءِ اللَّهِ وَمَا کَانُوا مُهْتَدِینَ
﴿۴۵﴾
و یاد کن روزی را که خدا آنان را [در قیامت] گرد می آورد، در حالی که
گویا [در دنیا] جز ساعتی از روز درنگ نکرده اند، آنان میان خودشان یکدیگر
را [به گونه ای که در دنیا می شناختند] می شناسند؛ یقیناً کسانی که دیدار
[قیامت] خدا [و محاسبه شدن اعمالشان] را تکذیب کردند، سرمایه وجودشان را
تباه نمودند و از راه یافتگان نبودند. (۴۵)
وَإِمَّا نُرِیَنَّکَ بَعْضَ الَّذِی نَعِدُهُمْ أَوْ نَتَوَفَّیَنَّکَ
فَإِلَیْنَا مَرْجِعُهُمْ ثُمَّ اللَّهُ شَهِیدٌ عَلَى مَا یَفْعَلُونَ
﴿۴۶﴾
اگر پاره ای از عذاب هایی را که [به سبب کفرشان] به آنان وعده می دهیم،
به تو نشان دهیم [می بینی که عذابی سخت و دردناک است] یا اگر [پیش از آنکه
عذاب آنان را به تو نشان دهیم] تو را قبض روح کنیم [اندوه مخور که در
قیامت، عذابشان را خواهی دید] پس بازگشتشان به سوی ماست؛ آن گاه خدا بر
آنچه انجام می دهند، گواه است. (۴۶)
وَلِکُلِّ أُمَّةٍ رَسُولٌ فَإِذَا جَاءَ رَسُولُهُمْ قُضِیَ بَیْنَهُمْ بِالْقِسْطِ وَهُمْ لَا یُظْلَمُونَ
﴿۴۷﴾
و برای هر امتی پیامبری است؛ پس هنگامی که پیامبرشان [در قیامت] به
سویشان آید، در میانشان به عدالت وانصاف داوری شود و مورد ستم قرار نخواهند
گرفت. (۴۷)
وَیَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْوَعْدُ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ
﴿۴۸﴾
و [به صورتی مسخره آمیز] می گویند: این وعده [آمدن قیامت و محاسبه اعمال] چه زمانی است، اگر راستگویید؟ (۴۸)
قُلْ لَا أَمْلِکُ لِنَفْسِی ضَرًّا وَلَا نَفْعًا إِلَّا مَا شَاءَ
اللَّهُ لِکُلِّ أُمَّةٍ أَجَلٌ إِذَا جَاءَ أَجَلُهُمْ فَلَا
یَسْتَأْخِرُونَ سَاعَةً وَلَا یَسْتَقْدِمُونَ
﴿۴۹﴾
بگو: من برای خود قدرت دفع زیان و جلب سود ندارم، مگر آنچه را که خدا
بخواهد؛ [وظیفه من فقط ابلاغ پیام خداست] برای هر امتی سرآمدی معین و اجلی
محدود است، هنگامی که اجلشان سرآید، نه لحظه ای پس می مانند و نه پیش می
افتند. (۴۹)
قُلْ أَرَأَیْتُمْ إِنْ أَتَاکُمْ عَذَابُهُ بَیَاتًا أَوْ نَهَارًا مَاذَا یَسْتَعْجِلُ مِنْهُ الْمُجْرِمُونَ
﴿۵۰﴾
بگو: به من خبر دهید که اگر عذاب خدا شما را در شب یا در روز فرا رسد
[چه قدرتی بر دفع آن دارید؟] گنهکاران چه چیزی از عذاب را به شتاب می
خواهند؟ (۵۰)
أَثُمَّ إِذَا مَا وَقَعَ آمَنْتُمْ بِهِ آلْآنَ وَقَدْ کُنْتُمْ بِهِ تَسْتَعْجِلُونَ
﴿۵۱﴾
سپس آیا هنگامی که عذاب فرا می رسد به درستی و حق بودنش ایمان می آورید؟
[در لحظه فرا رسیدن عذاب به شما گفته می شود:] حالا و ایمان؟! [این همان
عذابی است] که همواره به رسیدن آن شتاب ورزیدید! (۵۱)
ثُمَّ قِیلَ لِلَّذِینَ ظَلَمُوا ذُوقُوا عَذَابَ الْخُلْدِ هَلْ تُجْزَوْنَ إِلَّا بِمَا کُنْتُمْ تَکْسِبُونَ
﴿۵۲﴾
آن گاه به کسانی که ستم کرده اند، گفته می شود: عذاب جاودانه را بچشید،
آیا جز به کیفر آنچه همواره مرتکب می شدید، جزا داده می شوید؟ (۵۲)
وَیَسْتَنْبِئُونَکَ أَحَقٌّ هُوَ قُلْ إِی وَرَبِّی إِنَّهُ لَحَقٌّ وَمَا أَنْتُمْ بِمُعْجِزِینَ
﴿۵۳﴾
و از تو خبر می گیرند: آیا [عذاب جاودانه ای که به آن تهدید می شویم] حق
است؟ بگو: آری، سوگند به پروردگارم یقیناً حق است، و شما عاجز کننده [خدا]
نیستید [تا بتوانید از دسترس قدرت او بیرون روید.] (۵۳)
وَلَوْ أَنَّ لِکُلِّ نَفْسٍ ظَلَمَتْ مَا فِی الْأَرْضِ لَافْتَدَتْ
بِهِ وَأَسَرُّوا النَّدَامَةَ لَمَّا رَأَوُا الْعَذَابَ وَقُضِیَ
بَیْنَهُمْ بِالْقِسْطِ وَهُمْ لَا یُظْلَمُونَ
﴿۵۴﴾
اگر [در قیامت] برای هر کسی که ستم کرده همه ثروتی که در زمین است فراهم
باشد، یقیناً آن را برای بازخرید خود [از عذاب جاودانه] می پردازد؛ و
زمانی که عذاب را ببینند [از شدت شرمساری] پشیمانی و اندوه خود را پنهان می
کنند، ومیان آنان به عدالت و انصاف داوری می شود و مورد ستم قرار نخواهند
گرفت. (۵۴)
أَلَا إِنَّ لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ أَلَا إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَلَکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لَا یَعْلَمُونَ
﴿۵۵﴾
آگاه باشید! مسلماً آنچه در آسمان ها وزمین است، فقط در سیطره مالکیّت و
فرمانروایی خداست. بدانید که بی تردید وعده خدا حق است، ولی بیشترشان [این
حقایق را] نمی دانند. (۵۵)
هُوَ یُحْیِی وَیُمِیتُ وَإِلَیْهِ تُرْجَعُونَ
﴿۵۶﴾
او زنده می کند ومی میراند وبه سوی او بازگردانده می شوید. (۵۶)
یَا أَیُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَتْکُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّکُمْ
وَشِفَاءٌ لِمَا فِی الصُّدُورِ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِینَ
﴿۵۷﴾
ای مردم! یقیناً از سوی پروردگارتان برای شما پند وموعظه ای آمده، و
شفاست برای آنچه [ازبیماری های اعتقادی و اخلاقی] در سینه هاست، و سراسر
هدایت و رحمتی است برای مؤمنان. (۵۷)
قُلْ بِفَضْلِ اللَّهِ وَبِرَحْمَتِهِ فَبِذَلِکَ فَلْیَفْرَحُوا هُوَ خَیْرٌ مِمَّا یَجْمَعُونَ
﴿۵۸﴾
بگو: [این موعظه، دارو، هدایت و رحمت] به فضل و رحمت خداست، پس باید
مؤمنان به آن شاد شوند که آن از همه ثروتی که جمع می کنند، بهتر است. (۵۸)
قُلْ أَرَأَیْتُمْ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ لَکُمْ مِنْ رِزْقٍ
فَجَعَلْتُمْ مِنْهُ حَرَامًا وَحَلَالًا قُلْ آللَّهُ أَذِنَ لَکُمْ أَمْ
عَلَى اللَّهِ تَفْتَرُونَ
﴿۵۹﴾
بگو: به من خبر دهید که آنچه خدا از رزق و روزی برای شما نازل کرده و
شما بخشی از آن را حرام و بخشی را حلال کردید. بگو: آیا خدا این حرام و
حلال کردن را به شما اجازه داده یا بر خدا دروغ می بندید؟! (۵۹)
وَمَا ظَنُّ الَّذِینَ یَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْکَذِبَ یَوْمَ
الْقِیَامَةِ إِنَّ اللَّهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَلَکِنَّ
أَکْثَرَهُمْ لَا یَشْکُرُونَ
﴿۶۰﴾
و کسانی که بر خدا دروغ می بندند، گمانشان به روز قیامت چیست؟ بی تردید
خدا نسبت به همه مردم، صاحب فضل و احسان است، ولی بیشترشان سپاس نمی
گزارند. (۶۰)
وَمَا تَکُونُ فِی شَأْنٍ وَمَا تَتْلُو مِنْهُ مِنْ قُرْآنٍ وَلَا
تَعْمَلُونَ مِنْ عَمَلٍ إِلَّا کُنَّا عَلَیْکُمْ شُهُودًا إِذْ
تُفِیضُونَ فِیهِ وَمَا یَعْزُبُ عَنْ رَبِّکَ مِنْ مِثْقَالِ ذَرَّةٍ فِی
الْأَرْضِ وَلَا فِی السَّمَاءِ وَلَا أَصْغَرَ مِنْ ذَلِکَ وَلَا أَکْبَرَ
إِلَّا فِی کِتَابٍ مُبِینٍ
﴿۶۱﴾
[ای پیامبر!] در هیچ شغل و کاری نمی باشی، و هیچ بخشی از قرآن را که از
سوی خداست، تلاوت نمی کنی، و [شما ای مردم!] هیچ کاری انجام نمی دهید، مگر
آنکه وقتی سرگرم به آن کار هستید، گواه و شاهد شماییم. و به اندازه وزن ذره
ای در زمین و آسمان از پروردگارت پوشیده نیست و نه کوچک تر از آن ذره و نه
بزرگ تر از آن نیست، مگر آنکه در کتابی روشن ثبت است. (۶۱)
أَلَا إِنَّ أَوْلِیَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ
﴿۶۲﴾
آگاه باشید! یقیناً دوستان خدا نه بیمی بر آنان است و نه اندوهگین می شوند. (۶۲)
الَّذِینَ آمَنُوا وَکَانُوا یَتَّقُونَ
﴿۶۳﴾
آنان که ایمان آورده اند و همواره پرهیزکاری دارند. (۶۳)
لَهُمُ الْبُشْرَى فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَفِی الْآخِرَةِ لَا
تَبْدِیلَ لِکَلِمَاتِ اللَّهِ ذَلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ
﴿۶۴﴾
آنان را در زندگی دنیا وآخرت مژده و بشارت است [در دنیا به وسیله وحی و
در آخرت به خطاب خدا و گفتار فرشتگان] در کلمات خدا [که وعده ها و بشارت
های اوست] هیچ دگرگونی نیست؛ این است کامیابی بزرگ. (۶۴)
وَلَا یَحْزُنْکَ قَوْلُهُمْ إِنَّ الْعِزَّةَ لِلَّهِ جَمِیعًا هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ
﴿۶۵﴾
و گفتار [بی اساس و تبلیغاتِ ناروایِ] مخالفان، تو را غمگین نکند؛ زیرا همه عزت و توانمندی برای خداست؛ او شنوا و داناست. (۶۵)
أَلَا إِنَّ لِلَّهِ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَمَنْ فِی الْأَرْضِ وَمَا
یَتَّبِعُ الَّذِینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ شُرَکَاءَ إِنْ
یَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ وَإِنْ هُمْ إِلَّا یَخْرُصُونَ
﴿۶۶﴾
آگاه باشید! یقیناً هر که در آسمان ها و هر که در زمین است در سیطره
مالکیّت و فرمانروایی خداست؛ و کسانی که به جای خدا معبودانی را می پرستند،
از حق پیروی نمی کنند؛ آنان [در این پرستش] فقط از گمان و ظن پیروی می
کنند و آنان فقط دروغ می بافند. (۶۶)
هُوَ الَّذِی جَعَلَ لَکُمُ اللَّیْلَ لِتَسْکُنُوا فِیهِ وَالنَّهَارَ مُبْصِرًا إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِقَوْمٍ یَسْمَعُونَ
﴿۶۷﴾
اوست کسی که شبِ [تاریک] را برای شما پدید آورد تا در آن بیارامید، و
روز را نور افشان [قرار داد تا در آن به کار و کوشش بپردازید]؛ یقیناً در
این امور برای گروهی که حقایق را بشنوند، نشانه هایی [از توحید و قدرت و
ربوبیّت خدا] ست. (۶۷)
قَالُوا اتَّخَذَ اللَّهُ وَلَدًا سُبْحَانَهُ هُوَ الْغَنِیُّ لَهُ مَا
فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ إِنْ عِنْدَکُمْ مِنْ سُلْطَانٍ
بِهَذَا أَتَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ
﴿۶۸﴾
[مشرکان بر پایه گمان واهی خود] گفتند: خدا برای خود فرزندی گرفته است!!
او منزّه از هر عیب و نقصی است، او از هر چیزی بی نیاز است، آنچه در آسمان
ها و زمین است، در سیطره مالکیّت و فرمانروایی اوست؛ نزد شما بر این ادعا
[یِ پوچ] هیچ دلیل و برهانی نیست، آیا چیزی را از روی جهل و نادانی به خدا
نسبت می دهید؟! (۶۸)
قُلْ إِنَّ الَّذِینَ یَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْکَذِبَ لَا یُفْلِحُونَ
﴿۶۹﴾
بگو: کسانی که بر خدا دروغ می بندند، یقیناً رستگار نمی شوند. (۶۹)
مَتَاعٌ فِی الدُّنْیَا ثُمَّ إِلَیْنَا مَرْجِعُهُمْ ثُمَّ نُذِیقُهُمُ الْعَذَابَ الشَّدِیدَ بِمَا کَانُوا یَکْفُرُونَ
﴿۷۰﴾
در دنیا [بهره آنان از دروغ بستن] بهره ای [اندک] است؛ آن گاه بازگشتشان
به سوی ماست؛ سپس به آنان به کیفر آنکه کفر می ورزیدند، عذابی سخت می
چشانیم. (۷۰)
وَاتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ نُوحٍ إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ یَا قَوْمِ إِنْ
کَانَ کَبُرَ عَلَیْکُمْ مَقَامِی وَتَذْکِیرِی بِآیَاتِ اللَّهِ فَعَلَى
اللَّهِ تَوَکَّلْتُ فَأَجْمِعُوا أَمْرَکُمْ وَشُرَکَاءَکُمْ ثُمَّ لَا
یَکُنْ أَمْرُکُمْ عَلَیْکُمْ غُمَّةً ثُمَّ اقْضُوا إِلَیَّ وَلَا
تُنْظِرُونِ
﴿۷۱﴾
و سرگذشت [پر فایده و عبرت آموز] نوح را برای آنان بگو، آن گاه که به
قوم خود گفت: ای قوم من! اگر اقامت طولانی من میان شما و پند واندرزم به
وسیله آیات خدا، بر شما گران و دشوار است [از هیچ کاری بر ضد من کوتاهی
نکنید] من بر خدا توکل کردم، پس شما عزم و تصمیم خود و قدرت معبودانتان را
[که گمان می کنید شما را یاری می دهند] روی هم بگذارید تا تلاشتان [بر ضد
من] بر شما مبهم و پوشیده نباشد، آن گاه به زندگی من خاتمه دهید و مرا [چشم
به هم زدنی] مهلت ندهید. (۷۱)
فَإِنْ تَوَلَّیْتُمْ فَمَا سَأَلْتُکُمْ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِیَ
إِلَّا عَلَى اللَّهِ وَأُمِرْتُ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْمُسْلِمِینَ
﴿۷۲﴾
اگر [از پذیرش دعوتم] روی بگردانید [خود زیان کرده اید] من از شما [در
برابر ابلاغ رسالتم] پاداشی نمی خواهم؛ پاداش من فقط بر عهده خداست و
مأمورم که از تسلیم شدگان [در برابر فرمان های حق] باشم. (۷۲)
فَکَذَّبُوهُ فَنَجَّیْنَاهُ وَمَنْ مَعَهُ فِی الْفُلْکِ
وَجَعَلْنَاهُمْ خَلَائِفَ وَأَغْرَقْنَا الَّذِینَ کَذَّبُوا بِآیَاتِنَا
فَانْظُرْ کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الْمُنْذَرِینَ
﴿۷۳﴾
پس او را تکذیب کردند؛ ما هم او و کسانی را که در کشتی همراه او بودند
[از آن توفانِ مُهلک] نجات دادیم، و آنان را جانشینان [غرق شدگان] نمودیم، و
کسانی که آیات ما را تکذیب کردند، غرق کردیم؛ پس [با تأمل] بنگر که
سرانجام کسانی که بیم داده شدند، چگونه بود؟! (۷۳)
ثُمَّ بَعَثْنَا مِنْ بَعْدِهِ رُسُلًا إِلَى قَوْمِهِمْ فَجَاءُوهُمْ
بِالْبَیِّنَاتِ فَمَا کَانُوا لِیُؤْمِنُوا بِمَا کَذَّبُوا بِهِ مِنْ
قَبْلُ کَذَلِکَ نَطْبَعُ عَلَى قُلُوبِ الْمُعْتَدِینَ
﴿۷۴﴾
سپس بعد از نوح، پیامبرانی را به سوی قومشان فرستادیم، پس برای آنان
دلایل آشکار آوردند، ولی قومشان بر آن نبودند که به آنچه پیش از آن تکذیب
کرده بودند ایمان آورند؛ این گونه دل های متجاوزان را مُهر [بدبختی] می
زنیم. (۷۴)
ثُمَّ بَعَثْنَا مِنْ بَعْدِهِمْ مُوسَى وَهَارُونَ إِلَى فِرْعَوْنَ
وَمَلَئِهِ بِآیَاتِنَا فَاسْتَکْبَرُوا وَکَانُوا قَوْمًا مُجْرِمِینَ
﴿۷۵﴾
آن گاه پس از آنان موسی و هارون را با آیات خود به سوی فرعون و اشراف و
سران قومش فرستادیم، پس آنان تکبّر ورزیدند و آنان گروهی گنهکار بودند.
(۷۵)
فَلَمَّا جَاءَهُمُ الْحَقُّ مِنْ عِنْدِنَا قَالُوا إِنَّ هَذَا لَسِحْرٌ مُبِینٌ
﴿۷۶﴾
پس هنگامی که حق از نزد ما به سویشان آمد، گفتند: مسلماً این جادویی است آشکار. (۷۶)
قَالَ مُوسَى أَتَقُولُونَ لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءَکُمْ أَسِحْرٌ هَذَا وَلَا یُفْلِحُ السَّاحِرُونَ
﴿۷۷﴾
موسی گفت: آیا درباره حق هنگامی که به سویتان آمد، می گویید: آیا این
جادوست؟ [نه، این جادو نیست، اگر جادو بود پیروزی نداشت] زیرا جادوگران
پیروز نمی شوند. (۷۷)
قَالُوا أَجِئْتَنَا لِتَلْفِتَنَا عَمَّا وَجَدْنَا عَلَیْهِ آبَاءَنَا
وَتَکُونَ لَکُمَا الْکِبْرِیَاءُ فِی الْأَرْضِ وَمَا نَحْنُ لَکُمَا
بِمُؤْمِنِینَ
﴿۷۸﴾
گفتند: آیا به سوی ما آمده ای تا ما را از آیینی که پدرانمان را بر آن
یافته ایم، برگردانی و [با نابود کردن ما] قدرت و حکومت در این سرزمین برای
شما دو نفر باشد؟ و ما به شما دو نفر ایمان نمی آوریم! (۷۸)
وَقَالَ فِرْعَوْنُ ائْتُونِی بِکُلِّ سَاحِرٍ عَلِیمٍ
﴿۷۹﴾
و فرعون گفت: [برای درهم کوبیدن این دو نفر] هر جادوگر دانا و زبردستی را نزد من آورید. (۷۹)
فَلَمَّا جَاءَ السَّحَرَةُ قَالَ لَهُمْ مُوسَى أَلْقُوا مَا أَنْتُمْ مُلْقُونَ
﴿۸۰﴾
چون جادوگران آمدند، موسی به آنان گفت: آنچه را بر افکندن آن مصمم هستید، بیفکنید. (۸۰)
فَلَمَّا أَلْقَوْا قَالَ مُوسَى مَا جِئْتُمْ بِهِ السِّحْرُ إِنَّ
اللَّهَ سَیُبْطِلُهُ إِنَّ اللَّهَ لَا یُصْلِحُ عَمَلَ الْمُفْسِدِینَ
﴿۸۱﴾
پس هنگامی که افکندند، موسی گفت: آنچه را در این صحنه آوردید، جادوست؛
مسلماً خدا آن را به زودی باطل می کند، قطعاً خدا، کار مفسدان را [که برای
تقویت طاغیان انجام می دهند] به سامان نمی آورد. (۸۱)
وَیُحِقُّ اللَّهُ الْحَقَّ بِکَلِمَاتِهِ وَلَوْ کَرِهَ الْمُجْرِمُونَ
﴿۸۲﴾
و خدا حق را با دلایل و معجزاتش ثابت و پابرجا می کند، گرچه گنهکاران خوش نداشته باشند. (۸۲)
فَمَا آمَنَ لِمُوسَى إِلَّا ذُرِّیَّةٌ مِنْ قَوْمِهِ عَلَى خَوْفٍ
مِنْ فِرْعَوْنَ وَمَلَئِهِمْ أَنْ یَفْتِنَهُمْ وَإِنَّ فِرْعَوْنَ
لَعَالٍ فِی الْأَرْضِ وَإِنَّهُ لَمِنَ الْمُسْرِفِینَ
﴿۸۳﴾
پس [در ابتدای کار] کسی به موسی ایمان نیاورد، مگر فرزندانی [انگشت
شمار] از قومش آن هم با ترسی [شدید] از فرعون و اشراف و سران قوم خودشان که
مبادا فرعونیان آنان را شکنجه و عذاب دهند؛ و مسلماً فرعون در سرزمین مصر
برتری خواه، و [در گناه، معصیت و ستم] از اسراف کاران بود. (۸۳)
وَقَالَ مُوسَى یَا قَوْمِ إِنْ کُنْتُمْ آمَنْتُمْ بِاللَّهِ فَعَلَیْهِ تَوَکَّلُوا إِنْ کُنْتُمْ مُسْلِمِینَ
﴿۸۴﴾
و موسی گفت: ای قوم من! اگر به خدا ایمان آورده اید، پس بر او توکل کنید اگر از تسلیم شدگان [در برابر فرمان های حق] هستید. (۸۴)
فَقَالُوا عَلَى اللَّهِ تَوَکَّلْنَا رَبَّنَا لَا تَجْعَلْنَا فِتْنَةً لِلْقَوْمِ الظَّالِمِینَ
﴿۸۵﴾
پس گفتند: ما فقط بر خدا توکل کردیم. پروردگارا! ما را دستخوش شکنجه و عذاب ستمکاران قرار مده. (۸۵)
وَنَجِّنَا بِرَحْمَتِکَ مِنَ الْقَوْمِ الْکَافِرِینَ
﴿۸۶﴾
و ما را به رحمتت از گروه کافران رهایی ده. (۸۶)
وَأَوْحَیْنَا إِلَى مُوسَى وَأَخِیهِ أَنْ تَبَوَّآ لِقَوْمِکُمَا
بِمِصْرَ بُیُوتًا وَاجْعَلُوا بُیُوتَکُمْ قِبْلَةً وَأَقِیمُوا
الصَّلَاةَ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِینَ
﴿۸۷﴾
و به موسی و برادرش وحی کردیم که خانه هایی در سرزمین مصر برای قوم خود
فراهم آورید، و خانه هایتان را روبروی هم قرار دهید، و نماز را برپا دارید،
و مؤمنان را [به رهایی از چنگال فرعونیان] مژده ده. (۸۷)
وَقَالَ مُوسَى رَبَّنَا إِنَّکَ آتَیْتَ فِرْعَوْنَ وَمَلَأَهُ زِینَةً
وَأَمْوَالًا فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا رَبَّنَا لِیُضِلُّوا عَنْ
سَبِیلِکَ رَبَّنَا اطْمِسْ عَلَى أَمْوَالِهِمْ وَاشْدُدْ عَلَى
قُلُوبِهِمْ فَلَا یُؤْمِنُوا حَتَّى یَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِیمَ
﴿۸۸﴾
و موسی گفت: پروردگارا! فرعون و اشراف و سرانش را در زندگی دنیا زیور و
زینت [بسیار] و اموال [فراوان] داده ای که [نهایتاً مردم را] از راه تو
گمراه کنند، پروردگارا! اموالشان را نابود کن و دل هایشان را سخت گردان که
ایمان نیاورند تا آنکه عذاب دردناک را ببینند. (۸۸)
قَالَ قَدْ أُجِیبَتْ دَعْوَتُکُمَا فَاسْتَقِیمَا وَلَا تَتَّبِعَانِّ سَبِیلَ الَّذِینَ لَا یَعْلَمُونَ
﴿۸۹﴾
[خدا] فرمود: دعای شما دو نفر پذیرفته شد؛ بنابراین [در ابلاغ پیام خدا]
پابرجا واستوار باشید واز روش کسانی که جاهل و نادانند، پیروی نکنید. (۸۹)
وَجَاوَزْنَا بِبَنِی إِسْرَائِیلَ الْبَحْرَ فَأَتْبَعَهُمْ فِرْعَوْنُ
وَجُنُودُهُ بَغْیًا وَعَدْوًا حَتَّى إِذَا أَدْرَکَهُ الْغَرَقُ قَالَ
آمَنْتُ أَنَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا الَّذِی آمَنَتْ بِهِ بَنُو
إِسْرَائِیلَ وَأَنَا مِنَ الْمُسْلِمِینَ
﴿۹۰﴾
وبنی اسرائیل را از دریا گذراندیم، پس فرعون و لشکریانش آنان را از روی
ستم وتجاوز دنبال کردندتا هنگامی که بلای غرق شدن، او را فروگرفت، گفت:
ایمان آوردم که هیچ معبودی جز همان که بنی اسرائیل به او ایمان آوردند،
نیست و من از تسلیم شدگان [در برابر فرمان های حق] هستم. (۹۰)
آلْآنَ وَقَدْ عَصَیْتَ قَبْلُ وَکُنْتَ مِنَ الْمُفْسِدِینَ
﴿۹۱﴾
[به اوگفته شد:] اکنون [که به نابودی خود یقین داری و زمان بازگشت به
خدا سپری شده ایمان می آوری؟!] در حالی که پیش از این عصیان می ورزیدی و از
تبهکاران بودی؟ (۹۱)
فَالْیَوْمَ نُنَجِّیکَ بِبَدَنِکَ لِتَکُونَ لِمَنْ خَلْفَکَ آیَةً وَإِنَّ کَثِیرًا مِنَ النَّاسِ عَنْ آیَاتِنَا لَغَافِلُونَ
﴿۹۲﴾
پس امروز تو را با بدن بی جانت نجات می دهم [وبر بلندایی از ساحل دریا
می گذارم] تا برای آیندگانت نشانه ای [از قدرت ما و زبونی و خواری
گردنکشان] باشی؛ و یقیناً بسیاری از مردم از نشانه های ما بی خبرند. (۹۲)
وَلَقَدْ بَوَّأْنَا بَنِی إِسْرَائِیلَ مُبَوَّأَ صِدْقٍ
وَرَزَقْنَاهُمْ مِنَ الطَّیِّبَاتِ فَمَا اخْتَلَفُوا حَتَّى جَاءَهُمُ
الْعِلْمُ إِنَّ رَبَّکَ یَقْضِی بَیْنَهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ فِیمَا
کَانُوا فِیهِ یَخْتَلِفُونَ
﴿۹۳﴾
به راستی ما بنی اسرائیل را در جایگاهی [خوش آب و هوا و منطقه ای سرشار
از نعمت ها] جای دادیم و به آنان از انواع روزی های پاکیزه، روزی بخشیدیم
[ولی آنان در نبوّت موسی و در دین خدا روی به اختلاف آوردند]؛ و اختلاف
نکردند مگر پس از آنکه دانش [به حقایق و معارف] برای آنان آمد؛ یقیناً
پروردگارت روز قیامت میان آنان درباره آنچه در آن اختلاف می کردند، داوری
خواهد کرد. (۹۳)
فَإِنْ کُنْتَ فِی شَکٍّ مِمَّا أَنْزَلْنَا إِلَیْکَ فَاسْأَلِ
الَّذِینَ یَقْرَءُونَ الْکِتَابَ مِنْ قَبْلِکَ لَقَدْ جَاءَکَ الْحَقُّ
مِنْ رَبِّکَ فَلَا تَکُونَنَّ مِنَ الْمُمْتَرِینَ
﴿۹۴﴾
و [به فرض محال] اگر از آنچه بر تو نازل کردیم در شک و تردیدی، از آنان
که پیش از تو کتاب [آسمانی] می خواندند بپرس [کتابی که نزول قرآن را از سوی
خدا خبر داده] تا روشن شود که حق از سوی پروردگارت به سوی تو آمده؛
بنابراین از تردیدکنندگان مباش. (۹۴)
وَلَا تَکُونَنَّ مِنَ الَّذِینَ کَذَّبُوا بِآیَاتِ اللَّهِ فَتَکُونَ مِنَ الْخَاسِرِینَ
﴿۹۵﴾
و هرگز از کسانی مباش که آیات ما را تکذیب کردند که از زیانکاران خواهی شد. (۹۵)
إِنَّ الَّذِینَ حَقَّتْ عَلَیْهِمْ کَلِمَتُ رَبِّکَ لَا یُؤْمِنُونَ
﴿۹۶﴾
مسلماً کسانی که عذاب پروردگارت بر آنان محقق و ثابت شده، ایمان نمی آورند. (۹۶)
وَلَوْ جَاءَتْهُمْ کُلُّ آیَةٍ حَتَّى یَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِیمَ
﴿۹۷﴾
گرچه همه نشانه ها و معجزه ها برای آنان بیاید تا آن زمان که عذاب
دردناک را ببینند [که آن هنگام ایمان آوردنشان هیچ سودی نخواهد داشت.] (۹۷)
فَلَوْلَا کَانَتْ قَرْیَةٌ آمَنَتْ فَنَفَعَهَا إِیمَانُهَا إِلَّا
قَوْمَ یُونُسَ لَمَّا آمَنُوا کَشَفْنَا عَنْهُمْ عَذَابَ الْخِزْیِ فِی
الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَى حِینٍ
﴿۹۸﴾
پس چرا هیچ شهری نبوده است که [اهلش] ایمان بیاورد تا ایمانشان به آنان
سود دهد؟ مگر قوم یونس که وقتی ایمان آوردند، عذاب رسوایی را در زندگی دنیا
از آنان برطرف کردیم و آنان را تا پایان عمرشان [از الطاف و نعمت های خود]
برخوردار نمودیم. (۹۸)
وَلَوْ شَاءَ رَبُّکَ لَآمَنَ مَنْ فِی الْأَرْضِ کُلُّهُمْ جَمِیعًا أَفَأَنْتَ تُکْرِهُ النَّاسَ حَتَّى یَکُونُوا مُؤْمِنِینَ
﴿۹۹﴾
اگر پروردگارت می خواست یقیناً همه کسانی که روی زمین اند [اجباراً]
ایمان می آوردند؛ [ای پیامبر! در حالی که خدا از بندگانش ایمان اجباری
نخواسته] پس آیا تو مردم را وادار می کنی تا به اجبار مؤمن شوند؟! (۹۹)
وَمَا کَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تُؤْمِنَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ وَیَجْعَلُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِینَ لَا یَعْقِلُونَ
﴿۱۰۰﴾
هیچ کس را نسزد [و قدرت نباشد] که ایمان بیاورد مگر به اذن و توفیق خدا،
و خدا پلیدی [ضلالت] را [پس از بیان حقایق] بر کسانی قرار می دهد که [در
حقایق] نمی اندیشند. (۱۰۰)
قُلِ انْظُرُوا مَاذَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا تُغْنِی الْآیَاتُ وَالنُّذُرُ عَنْ قَوْمٍ لَا یُؤْمِنُونَ
﴿۱۰۱﴾
بگو: با تأمل بنگرید که در آسمان ها و زمین [از شگفتی های آفرینش و
عجایب خلقت] چه چیزها هست؟ ولی نشانه ها و هشدارها به حال گروهی که ایمان
نمی آورند، سودی نمی دهد. (۱۰۱)
فَهَلْ یَنْتَظِرُونَ إِلَّا مِثْلَ أَیَّامِ الَّذِینَ خَلَوْا مِنْ
قَبْلِهِمْ قُلْ فَانْتَظِرُوا إِنِّی مَعَکُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِینَ
﴿۱۰۲﴾
پس آیا جز مانند روزهای [سخت و شکننده] کسانی را که پیش از آنان
درگذشتند، انتظار می برند؟ بگو: پس منتظر بمانید که من [هم] با شما از
منتظرانم. (۱۰۲)
ثُمَّ نُنَجِّی رُسُلَنَا وَالَّذِینَ آمَنُوا کَذَلِکَ حَقًّا عَلَیْنَا نُنْجِ الْمُؤْمِنِینَ
﴿۱۰۳﴾
آن گاه پیامبران خود و کسانی را که ایمان آورده اند [روز نزول عذاب] می
رهانیم، همین گونه بر ما فریضه و لازم است که مؤمنان را نجات دهیم. (۱۰۳)
قُلْ یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنْ کُنْتُمْ فِی شَکٍّ مِنْ دِینِی فَلَا
أَعْبُدُ الَّذِینَ تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلَکِنْ أَعْبُدُ
اللَّهَ الَّذِی یَتَوَفَّاکُمْ وَأُمِرْتُ أَنْ أَکُونَ مِنَ
الْمُؤْمِنِینَ
﴿۱۰۴﴾
بگو: ای مردم! اگر شما در [حقّانیّت] دین من تردید دارید [من در
حقّانیّت دینم و بطلان آیین شما هیچ تردیدی ندارم] من آنهایی را که شما به
جای خدا می پرستید، نمی پرستم، بلکه خدایی را می پرستم که جان همه شما را
می ستاند، و من مأمورم که از مؤمنان باشم. (۱۰۴)
وَأَنْ أَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنِیفًا وَلَا تَکُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِکِینَ
﴿۱۰۵﴾
و [دستور یافته ام] که [حق گرایانه و بدون انحراف با همه وجود] به سوی [این] دین درست واستوار روی آور، و از مشرکان مباش. (۱۰۵)
وَلَا تَدْعُ مِنْ دُونِ اللَّهِ مَا لَا یَنْفَعُکَ وَلَا یَضُرُّکَ فَإِنْ فَعَلْتَ فَإِنَّکَ إِذًا مِنَ الظَّالِمِینَ
﴿۱۰۶﴾
و به جای خدا چیزی را که سودی به تو نمی رساند و زیانی نمی زند، مَپَرست؛ که اگر بپرستی قطعاً از زیانکاران خواهی بود. (۱۰۶)
وَإِنْ یَمْسَسْکَ اللَّهُ بِضُرٍّ فَلَا کَاشِفَ لَهُ إِلَّا هُوَ
وَإِنْ یُرِدْکَ بِخَیْرٍ فَلَا رَادَّ لِفَضْلِهِ یُصِیبُ بِهِ مَنْ
یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَهُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ
﴿۱۰۷﴾
و اگر خدا گزند و آسیبی به تو رساند، آن را جز او برطرف کننده ای نیست، و
اگر برای تو خیری خواهد فضل و احسانش را دفع کننده ای نیست؛ خیرش را به هر
کس از بندگانش بخواهد می رساند و او بسیار آمرزنده و مهربان است. (۱۰۷)
قُلْ یَا أَیُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَکُمُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّکُمْ
فَمَنِ اهْتَدَى فَإِنَّمَا یَهْتَدِی لِنَفْسِهِ وَمَنْ ضَلَّ فَإِنَّمَا
یَضِلُّ عَلَیْهَا وَمَا أَنَا عَلَیْکُمْ بِوَکِیلٍ
﴿۱۰۸﴾
بگو: ای مردم! یقیناً حق از سوی پروردگارتان برای شما آمد؛ پس هر که
هدایت یابد، فقط به سود خود هدایت می یابد و هر که گمراه گردد، فقط به زیان
خود گمراه می شود، و من نگهبان شما نیستم. (۱۰۸)
وَاتَّبِعْ مَا یُوحَى إِلَیْکَ وَاصْبِرْ حَتَّى یَحْکُمَ اللَّهُ وَهُوَ خَیْرُ الْحَاکِمِینَ
﴿۱۰۹﴾
و از آنچه به سویت وحی می شود، پیروی کن و [در برابر پیش آمدها و تکذیب
منکران] شکیبا باش تا خدا [میان تو و مخالفانت] داوری کند؛ و او بهترین
داوران است. (۱۰۹)